W polskich rodzinach pomoc dzieciom jest czymś naturalnym, a choćby oczywistym. Jednak czy zawsze warto oddawać wszystko, co się ma, aby wspierać dorosłe dzieci? Czy takie poświęcenie przynosi korzyści, czy może prowadzić do utraty równowagi i spokoju? Ta historia, choć uniwersalna, może wydawać się bliska wielu rodzinom w Polsce.
Elżbieta, najmłodsza córka w rodzinie, od zawsze marzyła o życiu w dużym mieście. Po szkole wyjechała, by pracować jako sprzedawczyni. Niestety, jej pierwszy krok w dorosłość zakończył się porażką. Szefowa oskarżyła ją o brak pieniędzy w kasie, a Elżbieta, nie mając doświadczenia, była zrozpaczona. Zwróciła się o pomoc do rodziców. Ojciec, typowy twardziel, stwierdził, iż „trzeba radzić sobie samemu”. Matka jednak postawiła na swoim: „Dzieciom trzeba pomagać”.
Rodzice wspólnie pokryli stratę, a Elżbieta obiecała, iż więcej ich nie zawiedzie. Ten gest, choć niewielki, pokazał, jak ważna jest dla rodziny.
Elżbieta założyła rodzinę i urodziła syna, Aleksandra. Chłopiec był dumą rodziny – zdolny, przystojny, pełen energii. Niestety, jej mąż zaczął nadużywać alkoholu, co doprowadziło do napięć w rodzinie. Mimo trudności Elżbieta wychowała syna na odpowiedzialnego człowieka.
Kiedy Aleksander ożenił się i założył własną rodzinę, zdecydował się na życie na własną rękę. Jego żona, kobieta o silnym charakterze, nie chciała mieszkać z teściową. Elżbieta została sama w dużym domu i rzadko widywała syna. Mimo to postanowiła pomóc młodemu małżeństwu. Sprzedała swój dom i kupiła mały domek, a resztę pieniędzy przekazała Aleksandrowi, aby mógł kupić mieszkanie w mieście.
Mimo iż sytuacja finansowa syna poprawiła się, relacje z matką stawały się coraz rzadsze. Aleksander miał swoje życie, a jego żona nie okazywała wdzięczności. Elżbieta, choć szczęśliwa, iż syn ułożył sobie życie, coraz bardziej czuła się samotna.
Córka Aleksandra dorosła i wyszła za mąż. Rodzina postanowiła pomóc młodym w zakupie mieszkania w Warszawie. Aby to zrobić, sprzedali połowę domu po Elżbiecie i zaciągnęli kredyt na remont. Sami zostali z długami i marzeniem o spokojnej starości, które musiało poczekać.
Czy taka postawa jest słuszna? W polskiej tradycji rodzice często poświęcają się dla dzieci, nie myśląc o własnych potrzebach. Jednak gdzie leży granica? Elżbieta, choć całe życie poświęciła synowi, nie doczekała się w zamian takiej troski, jakiej mogła oczekiwać.
Ta historia skłania do refleksji: czy pomagając dzieciom ponad miarę, nie odbieramy im możliwości nauczenia się odpowiedzialności? A może oddanie wszystkiego to jedyny sposób, by okazać miłość? Każda rodzina musi znaleźć własną odpowiedź na te pytania.
