Dziś skończyłem pięćdziesiąt lat i nagle uświadomiłem sobie pewną gorzką prawdę.
Dzisiaj przekroczyłem pięćdziesiątkę i w tym dniu jak grom z jasnego nieba trafiła mnie brutalna prawda, która ściska serce. Moja córka, Zuzanna, mieszka w niewielkim miasteczku pod Krakowem i założyła dużą rodzinę: sześcioro dzieci, które przyszły na świat jedno po drugim, z różnicą roku-dwóch. Wyszła za mąż bardzo wcześnie, jeszcze kończąc studia, zdając egzaminy z niemowlęciem na ręku, a ja, jej ojciec, rzucałem się na pomoc, zajmując się maluchami. Gdy chorowały, byłem obok — pielęgnowałem je, pocieszałem, czuwając nad nimi. Teraz, patrząc wstecz, rozumiem: cały ciężar spoczął na moich barkach, podczas gdy Zuzanna bez wytchnienia rodziła jedno dziecko za drugim. I, cholera, wcześniej mnie to choćby cieszyło! Cieszyłem się rolą dziadka, obserwowałem, jak rosną moje wnuki, byłem dumny z każdego ich kroku.
Życie potoczyło się tak, iż niedługo po ślubie Zuzanny odeszła ode mnie żona. To był cios poniżej pasa, ale narodziny pierwszego wnuka stały się moim ocaleniem, wyciągnęły mnie z ciemnej jamy samotności. Potem przyszedł drugi, trzeci, czwarty… W tym samym czasie przeszedłem na rentę inwalidzką — jedna noga od urodzenia jest krótsza od drugiej, a zdrowie zaczęło się pogarszać. Zanurzyłem się w wirze trosk, zapominając, iż mam prawo do własnego życia, do własnych marzeń.
Kilka dni temu nagle zwaliła się na mnie sterta osobistych spraw, które odkładałem miesiącami, bo byłem pochłonięty wnukami. Zmęczony, ale zdeterminowany, podszedłem do Zuzanny i powiedziałem, iż chcę wrócić do swojego mieszkania na peryferiach, iż czas, aby sama radziła sobie z dziećmi. Ale jej odpowiedź uderzyła mnie jak bicz:
— Dokąd to do domu? Mam spotkanie z koleżankami i nie mam z kim zostawić maluchów! Nigdzie nie idziesz! Siedź i się nimi zajmuj, przecież nie masz żadnych spraw. Zobaczcie go, jakie ważne „problemy”!
Stałem jak rażony piorunem. Jej słowa odbijały się echem w mojej głowie, a w środku wszystko kipiało z urazy. Nie mówiąc ani słowa, odwróciłem się i wyszedłem. Niech choć raz sama poradzi sobie z tą gromadką! To ona je urodziła, a nie ja — czas, żeby to zrozumiała!
Ta scena wryła się w moją duszę jak rozgrzany nóż. W pewnym sensie Zuzanna ma rację: moje życie jakby rozpuściło się w jej dzieciach. W domu tylko sprzątam i piorę — bez końca w kołowrotku cudzych trosk. Zaniechałem książek, które kiedyś uwielbiałem, przestałem spotykać się z przyjaciółmi. Ileż razy odmawiałem spotkań, tłumacząc się wnukami, iż już machnęli na mnie ręką i więcej nie zapraszają. A przecież mogłem wygospodarować choć jeden dzień w miesiącu, jeden cholerny dzień, żeby poczuć się żywym!
Tak niepostrzeżenie minęło pół wieku mojego życia. Pięćdziesiąt lat — i co mi zostało? Jestem jak cień, żyjący dla innych, rozpuszczony w ich potrzebach. Ale postanowiłem: dość. Nikt nie przeżyje mojego życia za mnie. Tak, uwielbiam moje wnuki, i jeżeli naprawdę będą potrzebować pomocy, przyjdę. Ale teraz nadszedł czas na mnie — czas, by wziąć pełny oddech, a nie dusić się w cudzych cieniach.
Wszystko już przemyślałem: zadzwonię do starych przyjaciół, z którymi kiedyś łowiłem ryby nad Wisłą, wybiorę się na długi spacer wzdłuż rzeki, może choćby wrócę do swojej dawnej pasji — rzeźbienia figurek z drewna. Mam swoje pasje, mam euforii — małe i duże, które pochowałem pod zwałem obowiązków. Kocham te maluchy całym sercem, ale muszę zadbać o siebie. Aby żaden dzień nie minął na próżno, aby wreszcie zobaczyć światełko w tunelu. Pięćdziesiąt lat — to nie koniec, ale początek, i zamierzam to udowodnić.
