Każdej nocy pies warczał na ich dziecko—ale gdy rodzice odkryli dlaczego, ich życie zmieniło się na zawsze.

**Dzisiejszy wpis w dzienniku**
Przez pierwsze trzy miesiące wszystko wydawało się idealne.
Marcin i Weronika Nowakowie właśnie wprowadzili się do swojego przytulnego domu w górach z nowo narodzonym synkiem, Maćkiem. Przygotowywali się do tego miesiącami: pokój dziecięcy pomalowali na delikatny zielony kolor, przeczytali stosy poradników, a choćby zapisali swojego ukochanego owczarka niemieckiego, Borysa, na dodatkowe szkolenie.
Borys, pięcioletni pies ze schroniska, zawsze był łagodny i opiekuńczy. Nigdy nie szczekał bez powodu i uwielbiał Weronikę chodził za nią po domu jak wierny cień. Nic dziwnego, iż Nowakowie spodziewali się, iż będzie idealnym towarzyszem dla ich noworodka.
I za dnia tak było.
Borys leżał spokojnie przy kąciku Maćka, delikatnie obwąchiwał jego stópki i skomlał, gdy tylko dziecko się przebudziło. Ale z nadejściem nocy coś się zmieniało.
Zaczęło się warczenie.
Pierwszy raz usłyszeli je we wtorkową noc. Około drugiej nad ranem przez monitor dziecięcy dobiegło niskie, groźne warczenie. Marcin pomyślał, iż to zakłócenia, ale gdy spojrzał na ekran, zobaczył Borysa stojącego sztywno przy łóżeczku, z uszami położonymi płasko i wyszczerzonymi zębami ale nie w stronę dziecka.
W stronę ściany.
W kąt pokoju.
Marcin wpadł do pokoju. Ciszę przerywało tylko miarowe oddychanie Maćka i uporczywe warczenie Borysa.
Spokojnie, stary, wszystko w porządku szepnął, odciągając psa. Borys przestał warczeć, ale wciąż wpatrywał się w ten sam punkt.
Następnego dnia Weronika uznała to za dziwny sen.
Ale noc później sytuacja się powtórzyła.
I jeszcze raz.
Piątej nocy warczenie stało się intensywniejsze. Borys choćby próbował drapać łapą w ścianę.
On coś wyczuwa powiedziała Weronika, a jej głos drżał. Zwierzęta widzą więcej niż my.
Marcin zaśmiał się nerwowo. Nie wierzysz chyba w jakieś duchy?
Weronika nie odpowiedziała.
Zamiast tego próbowali wszystkiego spali w pokoju dziecięcym, zamontowali kamerę, palili olejek lawendowy. Ale zachowanie Borysa się nie zmieniło. Do drugiej w nocy siedział cicho, a potem zaczynał warczeć, zawsze w tę samą stronę.
A Maciek?
Zaczął budzić się z krzykiem.
Siódmego dnia Marcin stracił cierpliwość.
To już przesada mruknął, biorąc latarkę. Może w ścianie jest szczelina albo mysz.
Weronika trzymała Maćka, kołysząc go, gdy ten płakał.
Marcin postukał w ścianę. Dźwięk był pusty. Zaciekawiony, zdjął kratkę wentylacyjną. Powiał stęchły zapach.
Wtedy to zobaczył.
Za kratką był fragment ściany niedbale zamurowany tanim tynkiem. Kilka ruchów i Marcin go usunął.
Za nim była wąska przestrzeń między belkami miejsce, które nie powinno było być dostępne.
A w środku małe pudełko.
Ostrożnie je wyciągnął.
Co to jest? spytała Weronika, tuląc Maćka.
Marcin usiadł na podłodze i otworzy