Każdej nocy pies warczał na ich niemowlę—ale gdy rodzice odkryli przyczynę, ich życie zmieniło się na zawsze.

Przez pierwsze trzy miesiące wszystko wydawało się idealne.
Marcin i Kinga Nowakowie właśnie wprowadzili się do swojego przytulnego domu w górach, gdzie urodził się ich pierwszy syn, mały Jakub. Przygotowywali się do tego miesiącami: pokój dziecięcy pomalowali na delikatny, szarozielony kolor, przeczytali stosy poradników dla rodziców, a choćby zabrali swojego ukochanego owczarka niemieckiego, Borysa, na dodatkowe szkolenie posłuszeństwa.
Borys, pięcioletni pies ze schroniska, zawsze był łagodny i opiekuńczy. Nigdy nie szczekał bez powodu i uwielbiał Kingę chodził za nią po domu jak cień. Naturalnie, Nowakowie spodziewali się, iż będzie idealnym towarzyszem dla ich noworodka.
I za dnia rzeczywiście tak było.
Borys leżał spokojnie przy łóżeczku, uważny, ale zrelaksowany. Delikatnie obwąchiwał małą stopę Jakuba i popiskiwał, gdy tylko dziecko zaczynało się wiercić. Ale gdy zapadał zmrok, coś się zmieniało.
Pojawiło się warczenie.
Zaczęło się we wtorkową noc. Około drugiej nad ranem przez monitor oddechu rozległo się niskie, groźne warczenie. Na początku Marcin myślał, iż to zakłócenia. Ale gdy przyjrzał się obrazowi na monitorze, zobaczył Borysa stojącego sztywno przy łóżeczku, z uszami położonymi płasko i wyszczerzonymi zębami ale nie w stronę dziecka.
Tylko w stronę ściany.
W sam róg pokoju.
Marcin wbiegł do środka. W pokoju panowała cisza, przerywana tylko cichym oddechem Jakuba i uporczywym warczeniem Borysa.
Spokojnie, stary, nic się nie dzieje szepnął Marcin, delikatnie odciągając psa. Borys przestał warczeć, ale wciąż wpatrywał się w ten sam punkt.
Następnego ranka Kinga uznała to za dziwny sen.
Ale kolejnej nocy sytuacja się powtórzyła.
I jeszcze raz.
Piątej nocy warczenie stało się jeszcze intensywniejsze. Borys choćby próbował drapać ścianę łapą.
On coś wyczuwa powiedziała Kinga, a jej głos drżał z niepokoju. Zwierzęta widzą rzeczy, których my nie potrafimy.
Marcin zaśmiał się nerwowo. Nie wierzysz chyba w duchy?
Kinga nie odpowiedziała.
Zamiast tego próbowali wszystkiego spali w pokoju dziecięcym, zamontowali dodatkową kamerę, palili olejek lawendowy. Ale zachowanie Borysa się nie zmieniało. Siedział cicho aż do drugiej w nocy a potem zaczynał warczeć, nisko i groźnie, zawsze w tym samym kącie.
A Jakub?
Zaczął budzić się z krzykiem.
Siódmego wieczoru Marcin stracił cierpliwość.
To już przesada mruknął, chwytając latarkę. Może tam jest przeciąg albo mysz w ścianie.
Kinga trzymała Jakuba mocno, kołysząc go delikatnie, gdy maluch popłakiwał.
Marcin postukał w ścianę, gdzie Borys zawsze warczał. Wydała się pusta. Zaintrygowany, wziął śrubokręt i zdjął kratkę wentylacyjną. Wionęło stęchlizną.
Wtedy to zobaczył.
Za kratką ktoś nierówno wyciął kawałek płyty kartonowo-gipsowej i zamaskował tanim szpachlem. Kilka ruchów i Marcin ją usunął.
Za nią była wąska przestrzeń między belkami miejsce, które nie powinno być dostępne.
A w środku małe pudełko.
Wyciągnął je ostrożnie.
Co to jest? spytała Kinga, przyciskając Jakuba mocniej do siebie.
Marcin usiadł na podłodze i otworzył pudełko.
Były w nim stare listy. Zmatowiałe medalion. Wyblakłe zdjęcie kobiety trzymającej dziecko. A pod spodem
Pamiętnik.
Data na pierwszej stronie: 1982. Pierwsze zdanie brzmiało:
Nikt mi nie uwierzy. Ale coś przychodzi przez ścianę. Co noc. Moje dziecko płacze, a tylko ja to widzę. Ale pies też. Pies zawsze wie.
Dłonie Marcina zadrżały.
Przekartkował strony. Pismo stawało się coraz bardziej nerwowe, rozpaczliwe. Kobieta opisywała cień, który pojawiał się w pokoju nocą. Postać, która pochylała się nad łóżeczkiem tylko po to, by zniknąć, gdy zapalało się światło. Jej mąż myślał, iż majaczy. Lekarze mówili, iż to przez brak snu.
Potem wpisy urwały się nagle.
Ostatnie słowa brzmiały:
Jeśli to czytasz pilnuj dziecka. Słuchaj psa.
Twarz Kingi stała się biała.
To nie nasza wyobraźnia szepnęła. Coś tu się już wydarzyło. W tym samym pokoju.
A Borys wiedział. Od początku.
Nie warczał na Jakuba.
Warczył, żeby go chronić.
Tej nocy Kinga nie spała. Borys też nie.
Gdy Marcin wertował strony starego pamiętnika, Kinga siedziała w salonie, kołysząc Jakuba, niezdolna wrócić do pokoju dziecięcego. Borys pozostał blisko, ustawiając się między nią a korytarzem, cały naprężony.
Zawsze czułam, iż ten dom jest zbyt cichy mruknęła Kinga. Teraz wiem dlaczego.
Marcin wszedł, trzymając ostatnie strony pamiętnika. Ona nie była szalona, Kinga. Wszystko, co opisała pasuje do tego, co widzieliśmy. Jej dziecko budziło się z krzykiem, pies warczał na ścianę, ten sam kąt pokoju.
Kinga powoli mrugnęła. Co się z nimi stało?
Nie ma żadnych zapisów. Żadnych artykułów. Żadnego zgłoszenia zaginięcia. Ktokolwiek tu mieszkał przed nami zniknął.
Następnego dnia Marcin zaprosił miejscową historyczkę, panią Kowalską, która dorastała w tych okolicach. Gdy pokazał jej pamiętnik i zdjęcie, kobieta wzdrygnęła się.
To Elżbieta Malinowska powiedziała, szeroko otwierając oczy. Mieszkała tu na początku lat 80. Jej syn Tomek miał zaledwie kilka miesięcy, gdy zniknęła. Ludzie mówili, iż uciekła. Zostawiła wszystko.
Ale pamiętnik sugeruje coś innego odparł Marcin.
Pani Kowalska skinęła powoli. Dom często zmieniał właścicieli. Niektórzy mówili, iż był nawiedzony. Inni po prostu wyprowadzali się w milczeniu.
Tej nocy nie wrócili do pokoju dziecięcego. Zamiast tego przenieśli Jakuba do swojego pokoju, razem z łóżeczkiem. Borys wtulił się obok, z uszami nastawionymi, bezmrugim wzrokiem.
Ale o 2:03 znów się zaczęło.
Borys