Dzisiaj wieczorem, gdy w końcu ułożyłam córeczkę do snu i usiadłam, by napić się letniej herbaty, stało się coś, co wstrząsnęło mną do głębi.
Od kiedy mój mąż, Adam Nowak, opuścił nas bez słowa wyjaśnienia, zostawiając mnie samą z małą Zosią, żyłam jak we mgle. Płakałam w poduszkę, walczyłam z rachunkami, które przerastały moje skromne zarobki, i czułam się tak samotna, jakby cały świat odwrócił się ode mnie. Ale była moja Zosia – mała istotka, która trzymała mnie przy życiu.
I wtedy, właśnie tej nocy, rozległo się pukanie do drzwi. Gwałtowne, natarczywe. Otworzyłam i stanęła przede mną teściowa, Barbara Kowalska. Nie widziałyśmy się od miesięcy – ani jednego telefonu, żadnego wsparcia, żadnego zainteresowania w stronę wnuczki. A teraz pojawiła się nagle, jakby nic się nie stało.
Wpuściłam ją w milczeniu. W powietrzu wisiała taka cisza, iż niemal słychać było bicie mojego serca. Spojrzała na mnie z tym swoim zimnym, oceniającym wzrokiem i zaczęła mówić.
– Wiem, iż jest ci ciężko – powiedziała twardo. – Zostałaś sama, bez męża, bez grosza przy duszy, z dzieckiem na rękach. Ale przyszłam z rozwiązaniem. choćby nie propozycją – z decyzją.
Jej słowa uderzyły mnie jak cios w brzuch. Nie oferowała pomocy, nie pytała, czego mi potrzeba. Mówiła, co mam zrobić.
– Oddaj nam dziecko – rzuciła sucho. – Ja i mój mąż zajmiemy się Zosią. Jesteś młoda, masz jeszcze szansę na normalne życie, na nową rodzinę. A ona będzie miała stabilny dom, wszystko, czego potrzebuje. Tobie już nie podołasz.
Zamarłam. Czy ona naprawdę to powiedziała?
– Co… co pani mówi? – wyszeptałam, czując, jak ziemia ucieka mi spod nóg.
– Nie oszukuj się. Nie dasz rady. Dziś brakuje ci pieniędzy, jutro sił. A dziecko potrzebuje pewności. Nie rób jej i sobie tej krzywdy.
W uszach dzwoniło mi tak głośno, iż ledwo słyszałam własne myśli. Przycisnęłam dłonie do brzucha, jakby mogły zasłonić mnie przed jej słowami. To nie było współczucie. To była próba odebrania mi mojego dziecka i przedstawienia tego jako łaski.
– Chce pani, żebym… oddała własną córkę? – głos mi się załamał.
– Tak. To będzie najlepsze dla niej. I dla ciebie.
Wstałam. Kolana uginały się pode mną, ale spojrzałam jej prosto w oczy – tej kobiecie, która przez całe życie kontrolowała swojego syna, która teraz chciała zdecydować również o moim losie.
– Proszę wyjść. Natychmiast. – Mój głos był cichy, ale mocniejszy, niż się spodziewałam.
– Zastanów się – rzuciła jeszcze. – Zanim będzie za późno.
– WYNOŚ SIĘ! – krzyknęłam, a dźwięk własnego krzyku niemal mnie przestraszył.
Wyszła. Zamknęłam drzwi, osunęłam się na podłogę i przycisnęłam do siebie śpiącą Zosię. Serce waliło mi jak młot, a w głowie kotłowały się myśli. Jak można tak łatwo zdecydować, iż ktoś nie jest godzien własnego dziecka?
Tak, jest mi ciężko. Tak, płaczę po nocach. Tak, ledwo wiążę koniec z końcem. Ale to moja córka. I nikt mi jej nie odbierze.
Nie jestem idealną matką. Ale kocham ją bardziej niż życie. I będę walczyć – każdego dnia, bez względu na koszt. choćby jeżeli świat uzna, iż nie jestem dość dobra, ja wiem jedno: Zosia jest moja. I nikt tego nie odbierze.
Od tamtej nocy drzwi przed teściową pozostają zamknięte. I nie żałuję. Bo zrozumiałam jedną rzecz: mogę być sama przeciwko wszystkim, ale mojej córki nigdy nie oddam. Nigdy.
