„Mama siedzi nam na karku” — gdy to przeczytałam, zrobiło mi się zimno w środku.
W moim dwupokojowym mieszkaniu przez lata mieszkał mój syn Bartosz z rodziną. Po ślubie wprost wpadli do mnie z walizkami i okrzykami „mamo, pobędziemy u ciebie tylko chwilę!”. Minęło ponad dziesięć lat. Byłam z nimi przy narodzinach każdego dziecka, znosiłam choroby, nieprzespane noce i codzienny harmider jak na dworcu.
Synowa Kinga była na macierzyńskim raz, potem drugi, potem trzeci. Gdy dzieci chorowały, ona albo ja brałyśmy zwolnienie, opiekując się nimi na zmianę. O sobie nie myślałam wcale: gotowanie, płacze, pieluchy, pobrudzone ściany. W środku — ani ciszy, ani spokoju, tylko wyrzuty: „jesteś babcią”.
Odliczałam dni do emerytury jak skazany do wyjścia na wolność. Wydawało się, iż wreszcie odpocznę. I tak, pierwsze pół roku było jak sen. Ale krótki.
Co rano wstawałam o szóstej, odwoziłam syna i synową do pracy, wracałam, karmiłam wnuki, jednego odprowadzałam do przedszkola, drugiego do szkoły. Z najmłodszą chodziłam na spacery, potem obiad, pranie, sprzątanie, wieczorem — szkoła muzyczna, lekcje, bajki na dobranoc. Wszystko minuta w minutę.
Nocą, gdy dzieci wreszcie zasnęły, pozwalałam sobie na luksus — książkę lub haft. To była moja cicha radość. Pewnej nocy, przeglądając rzeczy, dostałam SMS od syna. Przeczytałam i zamarłam.
„Mama siedzi nam na karku — pisał do kogoś — a my jeszcze musimy płacić za jej leki”. Przeczytałam kilkukrotnie. Najpierw myślałam — pomyłka. Ale potem zrozumiałam: to nie do mnie. Te słowa wbiły się w pamięć jak nóż w plecy.
Nic nie powiedziałam. Żadnych scen, łez. Cicho wynajęłam pokój w sąsiedniej dzielnicy. Powiedziałam, iż wolę żyć sama — „wygodniej”. Każdy czynsz zjadał większość emerytury. Żyłam od makaronu do herbaty, ale u siebie.
Kiedyś, przed emeryturą, kupiłam laptop. Kinga się śmiała: „Po co tobie, mamo, przecież nie znasz się”. Nauczyłam się. Koleżanka córki pokazała mi podstawy, zaczęłam wrzucać zdjęcia haftów do sieci.
Najpierw dzieliłam się pracami, potem koleżanki z księgowości prosiły, bym coś dla nich zrobiła. Potem ich znajome. Aż sąsiadka zapłaciła, bym nauczyła haftować jej wnuczkę. Tak miałam już trzy uczennice. Skromne pieniądze, ale uczciwe. I czułam się potrzebna — ale nie niewolniczo.
Nie prosiłam już syna o nic. Nie upokarzałam się. Nie dzwoniłam. Czasem widujemy się na rodzinnych imieninach, mówimy tylko o pogodzie i pierogach. Nie chowam urazy. Po prostu nie umiem żyć tam, gdzie jestem ciężarem.
Teraz mam swój mały kąt. Pachnie lawendą, nie dziecięcymi skarpetkami. Na ścianach — moje obrazy, nie bazgroły wnuków. W sercu — nie spokój, ale szacunek do siebie.
Nie chciałam wojny. Chciałam wdzięczności. Albo prawdy. ale jeżeli syn myśli, iż żyłam jego kosztem, niech żyje bez mnie. A ja bez niego.
