Ja, Marek, człowiek, który przez dwa długie, pełne udręki lata starał się zbudować choćby namiastkę relacji z córką mojej żony z jej pierwszego małżeństwa, dotarłem do kresu wytrzymałości. Tego lata przekroczyła wszystkie granice, jakie z trudem utrzymywałem, a moja cierpliwość, trzymana dotąd na cienkiej linie, rozpadła się w burzy gniewu i rozpaczy. Jestem gotów opowiedzieć tę wstrząsającą historię, dramat pełen zdrady i bólu, który zakończył się zamknięciem drzwi naszego domu przed nią na zawsze.
Kiedy poznałem moją żonę, Annę, dźwigała na barkach ruiny przeszłości – nieudane małżeństwo i dwudziestoletnią córkę o imieniu Zofia. Jej rozwód miał miejsce trzynaście lat wcześniej. Nasza miłość wybuchła jak pożar: krótki, namiętny romans, który pchnął nas do ślubu w zawrotnym tempie. Przez pierwszy rok wspólnego życia nie myślałem choćby o tym, by zbliżyć się do jej córki. Po co miałbym wtrącać się w życie obcej nastolatki, która od pierwszego spojrzenia patrzyła na mnie jak na wroga, który przyszedł ograbić jej świat?
Wrogość Zofii była oczywista jak słońce w południe. Jej dziadkowie i ojciec zadbali o to, by zatruć jej umysł, wmawiając, iż nowa rodzina matki oznacza koniec jej uprzywilejowanej pozycji – niepodzielnej miłości i dostatku, które kiedyś były tylko jej. I nie mylili się do końca. Po ślubie zmusiłem Annę do ostrej, pełnej emocji rozmowy. Byłem wściekły – wydawała niemal całą pensję na zachcianki Zofii. Anna miała dobrze płatną pracę, regularnie płaciła alimenty, ale na tym nie poprzestawała, kupując Zofii wszystko, czego ta zapragnęła: od najnowszych laptopów po drogie ubrania, które pożerały nasz budżet. Nasza rodzina, schowana w skromnym domu pod Krakowem, ledwo wiązała koniec z końcem z resztek, które nam zostawały.
Po kłótniach, które wstrząsnęły ścianami, wypracowaliśmy kruchy kompromis. Pieniądze dla Zofii ograniczono do minimum – alimenty, prezenty na święta, czasem wycieczki – ale szalone wydatki终于 się skończyły. Tak mi się przynajmniej wydawało.
Wszystko runęło, gdy urodził się nasz syn, mały Kuba. W moim sercu zapaliła się iskierka nadziei – marzyłem, iż dzieci się zaprzyjaźnią, będą dorastać jak prawdziwe rodzeństwo, złączone śmiechem i wspólnymi chwilami. Ale w głębi duszy wiedziałem, iż to mrzonka skazana na porażkę. Różnica wieku była ogromna – dwadzieścia jeden lat – a Zofia nienawidziła Kuby od pierwszego oddechu. Dla niej był żywym afrontem, dowodem, iż czas i pieniądze matki nie należą już tylko do niej. Próbowałem przemówić Annie do rozsądku, ale ona uczepiła się wizji rodzinnej zgody z fanatyczną determinacją. Twierdziła, iż to ważne, iż oboje dzieci są jej, iż kocha ich tak samo. W końcu ustąpiłem. Gdy Kuba skończył siedemnaście miesięcy, Zofia zaczęła odwiedzać nasz przytulny dom pod Rzeszowem, niby po to, by „pobawić się z braciszkiem”.
Wtedy musiałem stawić jej czoła. Nie mogłem przecież udawać, iż jej nie ma! Ale między nami nie zaiskrzyło ani trochę ciepła. Zofia, podsycana jadowitymi słowami ojca i dziadków, witała mnie lodowatą złością. Jej spojrzenia przeszywały mnie na wylot, każde z nich oskarżało mnie o kradzież – matki, jej życia.
Potem zaczęły się drobne, ale podłe złośliwości. „Przypadkiem” przewróciła moją wodę kolońską, zostawiając na podłodze odłamki szkła i gryzący zapach. „Niechcący” wsypała garść pieprzu do mojej zupy, zamieniając ją w niejadalną breję. Raz ubrudziła swoimi brudnymi rękami moją ukochaną skórzaną kurtkę, wiszącą w przedpokoju, z ledwo skrywanym uśmieszkiem. Skarżyłem się Annie, ale ona tylko wzruszała ramionami: „To drobnostki, Marku, nie rób z tego afery.”
Kulminacja nadeszła tego lata. Anna wzięła Zofię do nas na tydzień, podczas gdy jej ojciec wypoczywał nad Bałtykiem, koło Gdańska. Mieszkaliśmy w naszym domu pod Tarnowem, i niedługo zauważyłem, iż Kuba stał się niespokojny. Mój mały promyczek, zwykle tak pogodny i cichy, nagle zaczął marudzić, płakać z byle powodu. Myślałem, iż to upał albo ząbkowanie – dopóki nie ujrzałem prawdy na własne oczy.
Pewnego wieczoru cicho wszedłem do pokoju Kuby i zamarłem w przerażeniu. Zofia stała tam, ukradkiem szczypiąc go w nóżki. On szlochał, a ona uśmiechała się paskudnie, z triumfem, udając, iż nic się nie dzieje. Nagle przypomniałem sobie drobne siniaki, które wcześniej widziałem na jego ciele – tłumaczyłem je tym, iż się przewrócił, bo to żywe dziecko. Teraz wszystko stało się jasne. To ona. Jej ręce pełne nienawiści go skrzywdziły.
Furia zalała mnie jak powódź, gniew, który ledwo powstrzymałem. Zofia ma prawie dwadzieścia dwa lata – nie jest już niewinnym dzieckiem, które nie wie, co robi. Ryknąłem na nią tak, iż dom zadrżał, a szyby zdawały się pękać. Ale zamiast skruchy, rzuciła mi w twarz jad, wrzeszcząc, iż chce, byśmy wszyscy zdechli. Wtedy, mówiła, odzyskałaby matkę i jej pieniądze. Jak się powstrzymałem, by jej nie uderzyć, nie wiem – może dlatego, iż trzymałem Kubę, tuląc go i ocierając jego łzy, które płynęły strumieniami.
Anny nie było w domu – pojechała na zakupy. Gdy wróciła, opowiedziałem jej wszystko, z sercem walącym jak młot. Ale Zofia, jak można się było spodziewać, urządziła teatr, łkając i przysięgając, iż jest niewinna. Anna uwierzyła jej, nie mnie. Powiedziała, iż przesadzam, iż gniew zamglił mi rozum. Nie kłóciłem się. Postawiłem tylko warunek: to był ostatni raz, gdy ta dziewczyna weszła do naszego domu. Zabrałem Kubę, spakowałem torbę i wyjechałem na kilka dni do siostry do Lublina. Musiałem ochłonąć, bo inaczej bym oszalał.
Gdy wróciłem, Anna powitała mnie z wyrzutem w oczach. Oskarżyła mnie o niesprawiedliwość, twierdząc, iż Zofia płakała bez opamiętania i błagała o wiarę w jej niewinność. Milczałem. Nie miałem już sił się tłumaczyć ani odgrywać dramatu. Moja decyzja jest jak skała: Zofia tu nie wróci. jeżeli Anna myśli inaczej, niech wybiera – jej córka albo nasza rodzina. Zdrowie i spokój mojego syna są dla mnie najważniejsze.
Nie ustąpię. Niech Anna zdecyduje, co jest cenniejsze: krokodyle łzy Zofii czy nasze życie z Kubą. Mam dość tego koszmaru. Dom powinien być moją ostoją, a nie polem bitwy przesiąkniętym złością i intrygami. jeżeli będzie trzeba, pójdę na rozwód bez mrugnięcia okiem. Mój syn nie będzie cierpiał z powodu czyjejś nienawiści. Nigdy więcej. Zofia jest wykreślona z naszego życia, a ja zamknąłem drzwi na klucz z żelazną determinacją.
