Moja córka wręczyła mi zaproszenie na jej wesele. Gdy je otworzyłem, prawie zemdlałem.

Piotr otworzył kopertę, w której spoczywało zaproszenie na ślub jego własnej córki. Gdy przeczytał pierwsze linijki, poczuł, jakby ziemia pod stopami znikła prawie padł na kolana. Los, jakby chciał go wystawić na próbę, splatał go w dwa małżeństwa. Z pierwszego, z Małgorzatą, miał dziewczynkę Jadwigę, a z drugiego, z Ewą, syna Kacpra. Małgorzata nigdy nie pragnęła macierzyństwa, nie potrafiła być matką. Piotr postanowił, iż Jadwiga zasługuje na dobre dzieciństwo, więc zwrócił się do byłej żony, by przywróciła córkę do domu. Ewa, z sercem otwartym jak szklany wazon, zgodziła się przyjąć Jadwigę jako własną.

Gdy Jadwiga skończyła siedemnaście lat, zjawiła się w ich mieszkaniu z drżącym głosem, mówiąc, iż jest w ciąży. Ojciec dziecka, Michał, po usłyszeniu wiadomości zniknął jak cień w mroku. Piotr i Ewa nie skazali jej na karę, nie narzucili pięt niegodziwości przyjęli ją i nienarodzone maleństwo z otwartymi ramionami. Ewa zasugerowała, by Jadwiga zamieszkała pod ich dachem, zarejestrowała się w urzędzie i stała się częścią ich codzienności.

Jadwiga była bezrobotna, dopóki jej syn nie poszedł do przedszkola w dzielnicy Praga. Ewa wychowywała Kacpra jak własnego, kochała go równie mocno, nie robiąc różnicy między nim a Jadwigą. Przez rok płynął spokojnie, aż Jadwiga spotkała nowego mężczyznę Piotra. Zamieszkali razem, a niedługo postanowili wziąć ślub. Wszystkie przygotowania wpadły w ręce Ewy: zamówienia, dekoracje, wybór sali w warszawskim Hotelu Bristol. Jadwiga jedynie rozdawała zaproszenia, które wypełniły się złotymi kopertami i papierowymi liśćmi.

Kiedy Piotr wziął w ręce jedną z tych kopert, jego serce zabiło szybciej niż bębny w Polskim Radiu. Na liście gości widniało tylko jego imię nie było ani jednego słowa o Ewie. Zaskoczenie i ból przetoczyły się po jego żyłach, niczym lodowaty strumień po zimowym lesie. Ewa poświęciła całe serce, by wychować Jadwigę, współtworzyła przyjęcie, a ona nie wspomniała o niej w zaproszeniu.

Piotr stanął po stronie Ewy. W dniu ślubu przyszedł do Urzędu Stanu Cywilnego, złożył życzenia nowożeńcom i wrócił do domu, omijając restaurację, w której miał zasiąść. Stał się świadkiem, iż miłość i oddanie nie zawsze znajdują się w słowach, które ktoś wypisze na papierze.