Myślałam, iż moja córka ma szczęśliwą rodzinę… aż nie odwiedziłam ich w ich domu.
Gdy nasza Kinga oznajmiła, iż wychodzi za mąż za mężczyznę o osiem lat starszego, ja i mąż nie protestowaliśmy. Zrobił dobre wrażenie – inteligentny, uprzejmy, pełen taktu. Krzysztof umiał się przypodobać. Dosłownie zasypywał naszą córkę uwagą: kwiaty, podróże, prezenty. A gdy oznajmił, iż pokrywa wszystkie koszty wesela – restaurację, suknię, fotografów, dekoracje – omało się nie rozpłakałam. Byliśmy pewni: nasza dziewczynka trafiła w dobre ręce.
„Ma własną firmę, mamo, nie martw się – mówiła Kinga. – Zapewnia mi wszystko, ma wszystko pod kontrolą.”
Pół roku po ślubie Krzysztof przyjechał z Kingą do nas. Przeszedł się po mieszkaniu, nic nie mówiąc. Następnego dnia pojawili się miernicy. Tydzień później – fachowcy. I oto w naszym starym mieszkaniu w Łodzi stanęły drogie, pięciokomorowe okna z izolacją akustyczną. Potem odnowiony balkon, klimatyzacja, choćby nowe płytki na podłodze.
Z mężem dziękowaliśmy zięciowi, zakłopotani, a on tylko machnął ręką: „Drobiazg. Dla rodziców żony – tylko najlepsze.” Oczywiście, było mi miło. I jak tu się nie cieszyć, gdy córka żyje w dostatku, w miłości, z tak troskliwym mężem?
A potem urodziło się ich pierwsze dziecko. Wszystko jak z filmu: wypis ze szpitala z balonikami, elegancki kombinezon, pieluszki z koronkami, fotograf – wszystko na najwyższym poziomie. Z mężem tylko wzdychaliśmy: „No cóż, szczęśliwa rodzina.”
Dwa lata później pojawiło się drugie dziecko. Świętowanie – znów prezenty, goście. Ale Kinga jakby zgasła. Zmęczone oczy, wymuszony uśmiech. Najpierw myślałam – to zmęczenie po porodzie. W końcu dwoje maluchów to niełatwy obowiązek. Ale z każdą rozmową telefoniczną czułam coraz wyraźniej: córka coś przede mną ukrywa.
Postanowiłam pojechać sama. Zadzwoniłam, uprzedziłam. Dotarłam wieczorem. Krzysztofa nie było w domu. Kinga przywitała mnie bez szczególnego entuzjazmu, dzieci bawiły się w pokoju. Podeszłam, pogłaskałam je po główkach, przytuliłam. Serce ściskało się z euforii – w końcu to wnuki. A gdy maluchy wciągnęły się w bajki, cicho spytałam córki:
„Kinga, kochanie, co się dzieje?”
Drgnęła, spojrzała w bok, potem wymusiła uśmiech:
„Wszystko w porządku, mamo. Po prostu jestem zmęczona.”
„To nie tylko zmęczenie. Wyglądasz, jakbyś była ciągle przygnębiona. Nie śmiejesz się, oczy masz smutne. Znam cię, Kinga. Powiedz mi, co jest nie tak?”
Zawahała się. W tej chwili zatrzasnęły się drzwi wejściowe – wrócił Krzysztof. Zobaczył mnie i ledwo zauważalnie skrzywił usta. Jakby się uśmiechnął, przywitał, ale jego spojrzenie było lodowate, jakbym mu przeszkadzała. Wtedy wyczułam woń perfum – intensywną, drażniącą, zupełnie niemęską. Francuskich, damskich.
Gdy zdjął marynarkę, zobaczyłam na kołnierzu koszuli ślad szminki. Różowej. Nie wytrzymałam i cicho, ale wyraźnie powiedziałam:
„Krzysztofie, czy na pewno byłeś w pracy?”
Zamarł na sekundę. Potem wyprostował się, spojrzał na mnie spokojnie, ale z lodowatą determinacją i rzekł:
„Halino Stanisławo, przy całym szacunku, nie wtrącaj się w naszą rodzinę. Tak, mam kobietę. Ale to nic nie znaczy. Dla mężczyzn na moim poziomie to… dopuszczalne. Kinga wie. To nie wpływa na rodzinę. Nie zamierzamy się rozwodzić. Dzieci, żona – wszystko pod kontrolą. Zapewniam byt, jestem obecny. Więc nie przejmuj się takimi drobiazgami jak szminka.”
Zacięłam zęby. Kinga wstała i wyszła do pokoju dzieci, ze spuszczonym wzrokiem. A on poszedł pod prysznic, jak gdyby nigdy nic. A mnie serce pękało z bezradności. Podeszłam do córki, objęłam ją i szepnęłam:
„Kingo… czy naprawdę uważasz to za normalne? Że on śpi z inną, a ty to znosisz? Czy to jest rodzina?”
Wzruszyła tylko ramionami i rozpłakała się. Nie histerycznie, ale cicho, jakby łzy same płynęły. Gładziłam ją po plecach w milczeniu. Chciałam powiedzieć wiele, ale wszystko wydawało się bezsensowne. To ona musiała podjąć decyzję. Czy żyć dalej z człowiekiem, który uważa, iż pieniądze usprawiedliwiają zdradę. Czy wybrać siebie.
Siedziała w tej „złotej klatce”, w której, wydawałoby się, było wszystko. Wszystko – oprócz szacunku. I miłości, tej prawdziwej, w której się nie zdradza, nie poniża, nie patrzy z góry.
Wyjechałam tej samej nocy. A w domu długo nie mogłam zasnąć. Serce pękało. Chciałam zabrać ją z dziećmi. Ale wiedziałam – dopóki sama nie zdecyduje, nic się nie zmieni. I jedyne, co mogłam – być przy niej. Czekać. I mieć nadzieję, iż pewnego dnia Kinga wybierze siebie.
