Na złote gody mąż wyznał, iż nigdy mnie nie kochał…
Zakryłam stół białym obrusem, zapaliłam świece, postawiłam jego ulubioną pieczoną kaczkę. Wszystko miało być jak z filmu – pół wieku razem, złota rocznica, życie splecione ze sobą. Pięćdziesiąt lat małżeństwa to lata radości, rodzinnych świąt, wychowywania dzieci, wakacji w Zakopanem, kłótni i godzenia się. Byłam pewna, iż przeszliśmy przez wszystko i wyszliśmy z tego mocniejsi. Byłam przekonana, iż kochamy się nawzajem. Przynajmniej ja – na pewno.
Umówiliśmy się, iż ten wieczór spędzimy sami. Dzieci i wnuki przesłały życzenia, telefony, ciepłe wiadomości, ale chcieliśmy tylko ciszy. Chciałam poczuć, iż nie tylko starzejemy się razem, ale wciąż jesteśmy razem naprawdę.
Jacek siedział naprzeciwko mnie. Wyglądał spokojnie, ale w jego oczach było coś dziwnego. Pomyślałam, iż po prostu wzruszył się tą chwilą. Pięćdziesiąt lat to nie żarty. Uniosłam kieliszek i z uśmiechem powiedziałam:
— Jacku, dziękuję ci za te wszystkie lata. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
Spuścił wzrok. I zapanowała ta cisza, która od razu gniecie w klatce piersiowej. Nie odpowiedział. Milczał. A potem podniósł oczy – i było w nich coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam: głęboki smutek, więcej winy niż bólu.
— Danuto, muszę ci coś powiedzieć. Coś, co nosiłem w sobie przez cały ten czas…
Serce stanęło mi w miejscu. Przeraziłam się. W głowie przemknęło tysiąc myśli – choroba? Coś poważnego?
— Powinienem był ci to powiedzieć wcześniej. Ale nie miałem odwagi. A teraz rozumiem, iż muszę. Bo zasługujesz na prawdę. Ja… nigdy cię nie kochałem.
Wydawało mi się, iż czas się zatrzymał. Powietrze uciekło z płuc, dłonie zaczęły drżeć, oczy napełniły się łzami. Patrzyłam na niego i nie rozumiałam. Czekałam, iż zaraz powie: „Żartuję”. Ale nie żartował.
— Co ty mówisz…? — szepnęłam, czując, jak łza spływa mi po policzku. — Jak możesz? Pięćdziesiąt lat… Żyliśmy razem pół wieku.
— Szanuję cię. Jesteś wspaniałą, dobrą kobietą. Ale ożeniłem się z rozsądku. Wtedy wydawało się to słuszne. Byliśmy młodzi, wszyscy tak robili. Nie chciałem cię skrzywdzić. A potem… urodziły się dzieci, rutyna wzięła górę, lata mijały. Po prostu… żyłem.
Nie patrzył na mnie. Nie miał odwagi.
Słowa, które uważałam za fundament naszego życia, okazały się iluzją. Wszystkie poranne śniadania, długie spacery po Łazienkach, nocne rozmowy w kuchni – teraz wydawały się scenami z cudzego spektaklu. Przecież razem pochowaliśmy jego matkę, świętowaliśmy narodziny wnuków, jeździliśmy nad morze. Czy naprawdę wszystko to było bez miłości?
— Dlaczego mówisz mi to teraz? — głos mi drżał, ale zmusiłam się, by mówić. — Dlaczego nie dziesięć, nie dwadzieścia lat temu?
— Bo już nie mogę. Ciężko mi kłamać. A tobie – żyć w kłamstwie. Zasługujesz, by wiedzieć. choćby jeżeli tak późno.
Tamtej nocy położyłam się do łóżka i długo wpatrywałam się w sufit. On spał na kanapie. A ja pierwszy raz od pięćdziesięciu lat poczułam, iż nie wiem, kim on jest. A co gorsza – nie wiem, kim ja jestem przy nim.
Przez kolejne dni go unikałam. Wszystko we mnie pękało z bólu i żalu. Próbował rozmawiać, mówił, iż mimo wszystko byłam dla niego rodziną, iż został, bo nie potrafił odejść. Że był blisko, bo nie wyobrażał sobie życia beze mnie.
— Danuto, byłaś mi najbliższą osobą, choćby bez miłości. Nie mogłem cię zostawić — powiedział pewnego wieczora cicho.
Te słowa – jak plaster na otwartą ranę. Nie leczą, ale choć trochę łagodzą ból. Nie wiem, jak teraz żyć z tą wiedzą. Jak znów usiąść przy wspólnym stole. Jak przywitać kolejny dzień.
Ale wiem jedno: te pięćdziesiąt lat to nie tylko jego kłamstwo. To także moja prawda. Moje życie. Moje macierzyństwo. Moja miłość. choćby jeżeli w odpowiedzi nie było miłości, tylko obecność. choćby jeżeli w środku było samotnie – na zewnątrz żyłam, kochałam, budowałam, wierzyłam.
Nie wiem, czy potrafię wybaczyć. Ale na pewno nie zapomnę. A może kiedyś… zaakceptuję. Bo, jakkolwiek by to nie brzmiało, moje życie to nie jego wyznanie. To moje lata. Moje serce. Moja historia.
