Mój wnuczek niedawno obchodził urodziny – skończył dziesięć lat, okrągła data. Z góry wybrałam prezent, który wydawał mi się idealny na tę okazję. Było to duże pudełko z klockami, o których marzył od dawna. W wyznaczony dzień ubrałam się w najlepszą sukienkę i poszłam do ich domu. Pod drzwiami zadzwoniłam, a po chwili usłyszałam szybkie kroki.
— Wejdź do kuchni, mamo — powiedziała córka, otwierając drzwi. W jej głosie czuć było ciepło, ale też lekkie zmęczenie, jakby cały dzień przygotowywała się do świętowania. — Pamiętasz, jak ma na imię nasz solenizant?
Uśmiechnęłam się, przekraczając próg. Oczywiście pamiętałam, iż mój wnuczek ma na imię Kacper. Zamiast odpowiadać, tylko skinęłam głową, trzymając w dłoniach jaskrawo zapakowany prezent. W kuchni stół był już nakryty: kolorowe talerze, serwetki z bohaterami kreskówek i tort z dziesięcioma świeczkami czekający na swoją chwilę. Kacper siedział na honorowym miejscu, promieniejąc szczęściem. Jego koledzy, równie rozbrykani dziesięciolatki, głośno rozmawiali, przekrzykując się nawzajem.
— Babciu, to ty?! — zawołał Kacper, gdy mnie zobaczył. Podbiegł, przytulił się, a potem ciekawością przyglądał się pudełku w moich rękach. — To dla mnie?
— Oczywiście, iż dla ciebie, kochanie — odparłam, wręczając mu podarunek. — Rozpakuj, nie zwlekaj!
Chłopiec z entuzjazmem rozdarł opakowanie, a jego oczy zabłysły, gdy zobaczył klocki. Dzieci natychmiast go otoczyły, oglądając pudełko i proponując, co można zbudować. Patrzyłam na ten harmider i czułam, jak serce wypełnia się ciepłem. Nie ma nic piękniejszego niż euforia dziecka, zwłaszcza w taki dzień.
Moja córka, którą w myślach nazywałam Zosią, podeszła i szepnęła:
— Dziękuję, mamo. Zawsze wiesz, jak go ucieszyć.
Wzruszyłam ramionami, jakby to było oczywiste. Ale wcale tak nie było – długo zastanawiałam się, co wybrać. Dziesięć lat to już nie zwykłe dziecięce święto, to wiek, gdy dziecko zaczyna czuć się niemal dorosłe. Chciałam, by podarunek był nie tylko zabawką, ale czymś, co zostanie w pamięci.
Impreza trwała. Dzieci bawiły się, śmiały, aż nadszedł moment zdmuchiwania świeczek. Kacper pomyślał życzenie, nabrał powietrza i jednym dmuchnięciem zgasił wszystkie płomyki. Goście zaczęli klaskać, a Zosia kroiła tort, rozdając każdemu kawałek. Siedziałam z boku, obserwując ten wesoły chaos, i myślałam, jak gwałtownie płynie czas. Przecież niedawno Kacper był malutki, a teraz ma już swoje pasje i marzenia.
Gdy tort zniknął, a dzieci rozbiegły się do zabawy, Zosia przysiadła obok. Rozmawiałyśmy o tym, jak zmienia się życie, jak gwałtownie rosną dzieci. Opowiedziała mi, iż Kacper zainteresował się robotyką i choćby zapisał się na zajęcia, gdzie uczą budować modele. Słuchałam i cieszyłam się, iż mój prezent trafił w punkt.
— Wiesz, mamo — powiedziała Zosia — tak bardzo czekał na ten dzień. A twój przyjazd to dla niego najlepszy prezent.
Uśmiechnęłam się, ale w duchu pomyślałam, iż to ja powinnam dziękować im za te chwile. Być babcią to szczególne szczęście. Nie musisz już brać na siebie całej odpowiedzialności jak rodzic, ale możesz dawać miłość, wsparcie i odrobinę rozpieszczania.
Pod wieczór, gdy goście zaczęli się rozchodzić, Kacper podbiegł do mnie z modelem, który zbudował z klocków – był to mały statek kosmiczny. Z dumą pokazał mi swoje dzieło, opowiadając, jak zbuduje całą galaktykę. Słuchałam, zachwycałam się i myślałam, iż te urodziny zostaną w naszej pamięci na długo.
Wracając do domu, czułam euforia i lekkość. Dziesięć lat to dopiero początek. Przed Kacprem jeszcze tyle odkryć, a ja mam nadzieję być przy nim, by widzieć, jak rośnie i staje się tym, kim chce być. Na razie cieszę się po prostu, iż mogłam dać mu odrobinę magii w ten wyjątkowy dzień.
Dziś uświadomiłem sobie, iż najpiękniejsze chwile to te, w których dzielisz się sobą z tymi, których kochasz. I iż choćby najmniejszy gest może stać się czymś wielkim w sercu dziecka.
