Nigdy nie zapomnę tamtego dnia, gdy znalazłam płaczące niemowlę przed drzwiami mojej sąsiadki, Leny, w wózku. Lena była równie zaskoczona jak ja.
Bojąc się, iż stało się coś strasznego, zgłosiłam sprawę na policję, mając nadzieję, iż odnajdą rodziców dziecka. Ale dni mijały, tygodnie, a nikt się nie zgłaszał.
W końcu wraz z mężem adoptowaliśmy dziewczynkę i nazwaliśmy ją Zosia.
Przez osiem lat byliśmy szczęśliwą rodziną aż do dnia, gdy mój mąż zmarł, a ja zostałam sama z wychowaniem Zosi. Mimo straty znajdowaliśmy w sobie radość.
Ale choćby w najśmielszych snach nie przyszłoby mi do głowy, iż trzynaście lat po tym, jak Zosia pojawiła się w moim życiu, jej biologiczny ojciec stanie w moich drzwiach.
Był zwyczajny wtorek. Jeden z tych dni, które wtapiają się w codzienną rutynę i mijają niemal niezauważone. Właśnie skończyłam sprzątać po kolacji, gdy zadzwonił dzwonek. Nie spodziewałam się nikogo. Rodzina i przyjaciele wiedzieli, iż wieczorami lubię ciszę, więc to było dziwne.
Otworzyłam drzwi i ujrzałam mężczyznę. Jego spięta postawa i nerwowe poprawianie płaszcza zdradzały, iż nie jest przyzwyczajony do takich wizyt. Brązowe oczy natychmiast zwróciły moją uwagę i ogarnęło mnie dziwne uczucie znajomości, choć nie wiedziałam dlaczego.
Przepraszam za zakłócenie odezwał się, jego głos lekko drżał. Czy czy to pani Weronika Kowalska?
Skinęłam głową, wciąż nie rozumiejąc, o co chodzi.
Tak, to ja. W czym mogę pomóc?
Mężczyzna przełknął ślinę, kurczowo ściskając rąbek płaszcza, jakby to trzymało go w pionie.
Myślę iż pani wychowuje moją córkę, Zosię.
Mrugnęłam. Wydawało mi się, iż źle usłyszałam.
Słucham? Co pan powiedział? spytałam zdezorientowana.
Nazywam się Marek. Jestem biologicznym ojcem Zosi.
Przez chwilę stałam jak sparaliżowana. Jakby ziemia zniknęła mi spod nóg. Zosia. Moja Zosia. Dziecko, które wychowałam od niemowlęcia, które kocham całym sercem. Próbowałam ogarnąć myśli, ale emocje mnie przytłaczały.
Ojciec Zosi? wyszeptałam.
Marek skinął głową, w jego oczach widać było nadzieję i żal.
Wiem, iż to szok. Ale szukałem jej od lat. Wtedy popełniłem błędy Teraz chcę ją zobaczyć. Naprawić, co się da.
Ogarnął mnie gniew jak śmiał się tu pojawić? Po tylu latach chce po prostu wejść w jej życie?
Skrzyżowałam ramiona i cofnęłam się.
Marek, nie wiem, czego pan chce, ale Zosia ma rodzinę. Ja jestem jej matką od ponad dziesięciu lat. Przeszłyśmy przez wiele. Jesteśmy rodziną. I udało nam się stworzyć szczęśliwe życie.
Wydawał się złamany, jego wzrok złagodniał.
Nie chciałem jej zostawiać. Byłem młody, przestraszyłem się, nie byłem gotowy. Ale żałuję tego każdego dnia. Nie mogę zmienić przeszłości, ale chcę być częścią jej przyszłości.
Serce waliło mi tak mocno, iż wydawało się, iż cały dom to słyszy. Myśli kłębiły się w głowie: pozwolić mu spotkać się z Zosią? A jeżeli Zosia nie będzie chciała? jeżeli to ją tylko zrani? Przypomniałam sobie, jak ciężko walczyłyśmy o nasze szczęście, i nie byłam pewna, czy jestem gotowa dzielić się nim z kimś z przeszłości.
Ale w oczach Marka było coś szczerego. Nie przyszedł, by odebrać przyszedł, by znaleźć spokój. Odsunęłam się i cicho powiedziałam:
Niech pan wejdzie. Ale musimy porozmawiać.
Marek wszedł i ostrożnie usiadł na kanapie. Przyniosłam kawę, długo milczeliśmy, zanim się odezwałam.
Dlaczego teraz? Dlaczego nie wcześniej?
Wiercił się, splatając dłonie.
Myślałem, iż zapomnę. Że pójdę dalej. Ale nie mogłem. Kilka miesięcy temu dowiedziałem się, gdzie jest. Od tamtej pory zbierałem odwagę.
Zamilkł, widziałam, jak ciężar przeszłości go przygniata.
Nie chcę jej okłamywać. Tylko nie wiedziałem, czy mam prawo się pojawić.
Długo na niego patrzyłam. Czy naprawdę żałował?
Wszystko musi iść powoli. Najpier
