Przyjechałam do syna i synowej, by pomóc, a on wyrzucił mnie za drzwi w samą wigilię Bożego Narodzenia.
Nazywam się Krystyna Kowalska. Mój syn, Marek, był sensem mojego życia. Mieszkaliśmy we dwójkę w Poznaniu od czasu, gdy skończył szkołę. Starałam się nie wtrącać w jego życie osobiste, choć od czasu do czasu w naszym domu pojawiały się różne dziewczyny. Kilka razu wydawało się, iż to poważna relacja, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie.
Marek zawsze marzył o prawdziwej, kochającej rodzinie, ale widocznie nie wszystkie jego wybranki podzielały te pragnienia. Ta ostatnia powiedziała mu wprost, iż nie zamierza żyć z „maminsynkiem”. Usłyszeć coś takiego… To było szczególnie bolesne. Przecież nigdy nie mieszałam się w ich związki, nie narzucałam opinii, nie kontrolowałam. Ale widocznie sama moja obecność stała się dla niej problemem.
Zrozumiałam: dopóki mieszkamy razem, Marek nie będzie mógł zbudować własnego życia. Podjęłam trudną decyzję – wyjechałam na wieś, do rodzinnego domu, by dać mu przestrzeń. Minął rok. W tym czasie się ożenił, a w ich rodzinie spodziewano się dziecka. Maluch miał przyjść na świat pod koniec stycznia. Przez cały ten czas syn nie zaprosił mnie, ale nie miałam do niego żalu. Myślałam – młodzi potrzebują czasu dla siebie.
Zbliżały się święta i postanowiłam przyjechać wcześniej, w połowie grudnia. Chciałam nie tylko się zobaczyć, ale i pomóc – może trzeba coś przygotować na przyjście dziecka, może synowa potrzebuje rady, może będzie ciężko i warto być w pobliżu. Wzięłam ze sobą torby z prezentami, domowe przetwory, robioną na drutach kołderkę i podarunki. Myślałam, iż się ucieszą. Liczyłam, iż razem zasiądziemy do wigilijnej wieczerzy, iż zostanę na tydzień – póty synowa w ciąży, pomogę w domu, pozmywam, ugotuję. Jestem matką, zawsze jestem tam, gdzie mnie potrzebują.
Ale to, jak Marek mnie przywitał, zostanie ze mną na zawsze. Otworzył drzwi i od progu powiedział: „Mamo, mogłaś chociaż zadzwonić… Nie mamy miejsca. Za chwilę przyjedzie Pani Barbara – mama Oli. Uzgodniliśmy, iż to ona nam pomoże. Wybacz, ale nie możesz zostać.” choćby nie zaprosił mnie do środka, stał w drzwiach jak obcy, jakbym była przypadkową znajomą, która wpadła nie w porę.
Weszłam mimo wszystko, nalegałam – posiedziałam trochę w kuchni, wypiliśmy herbatę. Marek udawał, iż wszystko w porządku, pytał, jak mi się żyje. Ale co pięć minut zerkał na zegarek. Zrozumiałam. Nie czekał na mnie. Nie chciał mnie tu. choćby nie próbował ukryć irytacji.
Potem pomógł mi zanieść torbę na przystanek i wsadził do ostatniego autobusu. W wigilię. W święto, które zawsze było rodzinne. Tej nocy płakałam tak, jak nie płakałam choćby na pogrzebie męża. Bo poczułam, iż wymazano mnie z życia. Matka jest już niepotrzebna. Moja pomoc – zbędna. Jestem intruzem.
Minął tydzień. Żadnego telefonu. Żadnej wiadomości. Żadnych przeprosin. Jakby nic się nie stało. Jakbym w ogóle nie przyjeżdżała. Jakbym była nikim. A przecież całe swoje życie poświęciłam Markowi. Harowałam na dwóch etatach, by mógł się uczyć, żyłam oszczędnie, by jemu było lepiej. A teraz nie jestem choćby godna zwykłego „dziękuję” ani miejsca przy świątecznym stole.
Nie wiem, co zrobiłam, żeby zasłużyć na takie potraktowanie. Czy naprawdę miłość matki już się nie liczy? Czy matka, która oddała wszystko dla dziecka, musi teraz wracać do domu sama – z ciężkim sercem i poczuciem, iż jest zbędna?…
