Dziś teściowa postanowiła zostać.
Nie, nie i jeszcze raz nie! Jadwiga Stanisławowa, niech pani wreszcie zrozumie, iż to niemożliwe! Mamy maleńkie mieszkanie, adekwatnie choćby nie mieszkanie, tylko półtora pokoju! Wiktor biegał po kuchni, wymachując rękami jak wiatrak.
Oj, daj już spokój, Wicusiu! Nie półtora, tylko całe dwa! Pokój dziecięcy wprawdzie malutki, ale ja się tam wspaniale zmieszczę. Elżunię z Jasiem trzeba wspierać, sam pomyśl dziecko wymaga tyle uwagi! teściowa założyła ręce na potężnych piersiach i patrzyła na zięcia z takim wyrazem, jakby robiła mu łaskę, zgadzając się u nich zamieszkać.
Mamo, damy sobie radę, naprawdę! Elżbieta ostrożnie wtrąciła się do rozmowy, stojąc w drzwiach kuchni z niemowlęciem na rękach. Wiktor ma rację, u nas naprawdę ciasno.
Elżuniu, nie wtrącaj się nie w swoje! Co to znaczy damy sobie radę? teściowa machnęła ręką w stronę córki. Oczy opuchnięte od niewyspania, sińce pod oczami takie, iż żaden krem nie zasłoni, sama chuda jak patyk! Jakie tam dajemy radę? Od takiego życia i do rozwodu niedaleko!
Wiktor nagle przystanął, wziął głęboki oddech i z trudem zmusił się, by mówić spokojnie:
Jadwiga Stanisławowa, jesteśmy z Elą mężem i żoną od pięciu lat. Przez te lata ani razu nie pokłóciliśmy się poważnie. Nie sądzę, iż pojawienie się dziecka coś zmieni w naszej relacji.
Och, młodzież, młodzież Wszystko wiecie najlepiej! teściowa przewróciła oczami. A to, iż kobieta po porodzie bywa rozdrażniona, nerwowa, iż potrzebuje szczególnej opieki, o tym nie pomyślałeś? Kto teraz będzie gotował twojej żonie rosoły i ziołowe napary, które poprawiają laktację?
Elżbieta cicho jęknęła. Wiedziała, iż kiedy mama zaczynała mówić o rosołach i ziołach, sprzeciw stawał się beznadziejny. Teściowa tymczasem kontynuowała:
Już spakowałam rzeczy i wzięłam bilet powrotny na dwa m **Dwa miesiące?!** Wiktor i Elżbieta wykrzyknęli jednocześnie, ale Jadwiga Stanisławowa, udając, iż nie słyszy, już ruszyła do przedpokoju, gdzie czekały dwie ogromne walizki, gotowa na swoją nową rolę w ich domu.
