Szarawy zimowy poranek otulił miasto mglistą zasłoną, jakby sama natura wstrzymała oddech w oczekiwaniu na cud. Niebo, zasnute ołowianymi chmurami, wisiało nisko nad ulicami, a mroźne powietrze skrzypiało pod butami przechodniów. Tego dnia, z pozoru zwyczajnego, miało się wydarzyć coś, co na zawsze zmieni losy kilku osób.
*”Wstąpmy do kościoła”* szepnęła Kinga, odwracając się do mężza z ciepłym uśmiechem, w którym malowały się nadzieja i wdzięczność.
Marcin spojrzał na nią z czułością, czując, jak serce ściska się z miłości do tej kobiety. Byli razem już dziewięć lat dziewięć lat walki, łez, nadziei i rozczarowań. Marzyli o dziecku: o małych nóżkach biegających po mieszkaniu, o dziecięcym śmiechu, pierwszych słowach i malutkich rączkach wyciągniętych w ich stronę. Ale mimo wysiłków lekarzy, badań, zabiegów, choćby terapii ich marzenie pozostawało nieosiągalne.
Kinga cierpiała niewyobrażalnie. Co miesiąc, gdy nadchodziła kolejna porażka, zamykała się w łazience i płakała w ciszy, ściskając w dłoniach starą dziecięcą grzechotkę kupioną jeszcze z nadzieją. *”Jaka ze mnie kobieta, skoro nie potrafię urodzić?”* szeptała, patrząc w lustro. *”Po co jestem na tym świecie, jeżeli nie mogę dać życia?”*
Marcin nie raz proponował adopcję. Mówił o domach dziecka, o dzieciach, które potrzebują miłości. Ale Kinga zawsze odpowiadała to samo: *”To nie moje. To nie nasza krew. Chcę poczuć, jak rośnie we mnie, jak jego serce bije obok mego.”* Rozumiał ją, nie oceniał, tylko przytulał mocniej, próbując choć trochę ukoić jej ból.
Aż pewnego dnia przeczytała o cudzie o kobiecie, która po modlitwie w kościele zaszła w ciążę. Kinga po raz pierwszy od dawna poczuła promyk nadziei i postanowiła spróbować. Zaczęła chodzić do małego kościółka na obrzeżach miasta, stawiać świece, modlić się przed obrazem Matki Boskiej. Najpierw przychodziła z drżeniem, z nadzieją w oczach, później z ciszą w sercu. I pewnego dnia, miesiąc po ostatniej modlitwie, lekarz uśmiechnął się i powiedział: *”Gratuluję, jest pani w ciąży.”*
To było jak grom z jasnego nieba. Szczęście wypełniało ich po brzegi. Kinga płakała, śmiała się, obejmowała męża, nie wierząc w rzeczywistość tego, co się działo. A Marcin stał obok, czując, jak łzy spływają mu po policzkach, i szeptał: *”Dziękuję… dziękuję Ci, Boże.”*
Dziewczynka urodziła się zdrowa, z jasnymi oczami i dźwięcznym płaczem. Nazwali ją Zosia. Minął rok, ale Kinga wciąż chodziła do kościoła teraz już nie z prośbą, a z podziękowaniem. Co miesiąc przychodziła, stawiała świecę, modliła się za córkę, męża, za wszystkich cierpiących.
*”Dobrze, wstąpmy, kochanie”* łagodnie odpowiedział Marcin, włączając kierunkowskaz.
Zatrzymali się przy starej kościelnej fasadzie z kopułami pokrytymi szronem. Kinga narzuciła na głowę cienką chustkę nie dla mody, ale z szacunku dla świętego miejsca. Jej kosztowny płaszcz, podarowany przez męża na święta, szeleścił przy każdym ruchu. Wysiadła, a Marcin został w samochodzie. Wierzył w Boga, ale uważał, iż kościół to nie obowiązek, a wewnętrzne pragnienie. Tego dnia był spokojny, postanowił więc zaczekać.
Przez okno obserwował ludzi. Z kościoła wyszła kobieta w czerni czarna suknia, czarna chusta, pochylona głowa. W oczach miała łzy. Przeżegnała się i odeszła powoli. Marcin zrozumiał modliła się za zmarłego. Potem wyszli młodzi rodzice z niemowlęciem na rękach. Uśmiechali się, szepcząc, dziękowali. Pewnie przyszli z tą samą nadzieją, z którą niegdyś przychodziła Kinga.
Po chwili Marcin wysiadł, wdychając mroźne powietrze. Nagle jego uwagę przykuła ławka przy ogrodzeniu kościoła. Na ziemi siedział bezdomny długie, brudne palto, stare buty, twarz porośnięta zarostem, obok wózek ze starą kołdrą. W dłoni trzymał plastikowy kubek na datki.
Siedział cicho, nie błagał, nie narzucał się. Po prostu był. Większość przechodziła obojętnie. Ktoś rzucił drobne, choćby nie patrząc. Tylko jedna kobieta zatrzymała się, włożyła banknot do kubka i poszła dalej. Bezdomny ledwo się uśmiechnął, ale w tym uśmiechu nie było euforii tylko zmęczenie i wdzięczność.
Marcin zastygł. Kiedyś myślał, iż tacy ludzie sami są sobie winni. Ale od narodzin Zosi coś się w nim zmienił. Zaczął widzieć więcej ból, rozpacz, samotność. A teraz, patrząc na tego mężczyznę, poczuł dziwne wzrus
