Wszystko zaczęło się od złej wiadomości i złamanego serca.
Była druga w nocy, a kuchnia Kasi Nowak wydawała się smutniejsza niż kiedykolwiek. Jedna żarówka zwisała z sufitu, rzucając żółtawe światło na popękany stół, brudne naczynia i odrapane ściany. Na zewnątrz miasto spało, obojętne. Ale w środku mały Kacperek jej czteromiesięczny synek płakał rozpaczliwie.
Kasia siedziała na plastikowym krześle, złamana. Godzinami chodziła po mieszkaniu z chłopcem na rękach, nucąc piosenki, których już nie mogła śpiewać bez łez w głosie. To nie był kaprys. Jego płacz był głodny. Pilny.
Zostało tylko mleko modyfikowane na jeszcze jedną porcję.
Wiedziała to. Liczyła to raz za razem. Ta ostatnia łyżka była wszystkim, co miała dla syna a piątek, dzień wypłaty, wydawał się tak daleko.
Próbowała wszystkiego. Pracowała na podwójnych zmianach jako kelnerka w restauracji, gdzie zarobki ledwo starczały na czynsz. Zastawiła obrączkę, sprzedała telewizor, choćby zbierała puszki, gdy tylko mogła. Jej rodzice, emeryci, ledwo wiązali koniec z końcem. Przyjaciele? Kto chciałby pomagać samotnej, zrujnowanej matce?
Kasia westchnęła ciężko. Wzięła swój stary telefon i otworzyła aplikację bankową.
Saldo: 3,50 zł.
Ścisnęło ją w piersi. Wiedziała, co zobaczy, ale widok tych cyfr wciąż bolał.
Przewinęła ekran i znowu zobaczyła wiadomość w szkicach. Napisała ją kilka dni temu, po tym, jak zobaczyła w internecie ogłoszenie o pomocy dla matek w potrzebie. Wysłała ją z nadzieją, iż ktoś ktokolwiek odpowie. Ale nikt się nie odezwał. Tylko puste obietnice, które nigdy nie stawały się rzeczywistością.
Zaciśnięte usta, połknięte łzy. Jeszcze raz przeczytała tekst:
Przepraszam, iż pytam, ale skończyło mi się mleko dla dziecka, a wypłata dopiero za tydzień. Mój synek płacze i nie wiem, co robić. jeżeli możesz pomóc, będę wdzięczna do końca życia. Wiem, iż to niezręczne, ale nie mam już do kogo się zwrócić. Dziękuję, iż przeczytałaś.
Tej nocy nie miała już dumy.
Drżącym palcem nacisnęła wyślij.
I rozpłakała się.
Nie oczekiwała niczego. Musiała tylko wyrzucić to z siebie. Powiedzieć komuś choćby ekranowi. Nie była choćby pewna, czy wysłała wiadomość pod adekwatny numer.
Ale wtedy
Telefon zadrżał.
Zabłysnął. Nowa wiadomość.
Cześć, jestem Marek Kowalski. Chyba pomyliłaś numer, ale rozumiem, jak ciężko musi ci być teraz. Proszę, nie martw się o mleko zadbam, żebyście mieli wszystko, czego potrzebujecie.
Kasia przeczytała to raz, dwa, trzy razy.
Marek Kowalski?
To nazwisko brzmiało znajomo. Coś coś w telewizji. Biznesmen? Polityk? Znana twarz?
A jeżeli to oszustwo? Słyszała o ludziach, którzy podszywali się pod celebrytów, by wyłudzać pieniądze od zdesperowanych kobiet. Zamknęła oczy i powiedziała sobie: Nie łudź się, Kasia. Nie daj się.
Ale wtedy
Kolejna wiadomość:
Możemy wysłać wam paczkę jutro rano. Skup się na sobie i na Kacperku. O nic się nie martw.
I tymi prostymi słowami
Jej serce pękło.
Kasia wybuchnęła płaczem.
To nie mógł być przekręt. Coś w tym tonie, w tej spokojnej obecności po drugiej stronie, wydawało się autentyczne. Jakby ktoś naprawdę się przejmował. Jakby ktoś naprawdę ją widział.
A to bycie zobaczoną było uczuciem, którego nie doświadczyła od lat.
Nagle płacz Kacperka znów wypełnił mieszkanie.
Kasia podbiegła do niego i przytuliła. Jego ciałko drżało, policzki były mokre. Ale teraz w jej piersi tliła się iskra. Iskra nazywana nadzieją.
Gdy go kołysała, telefon znów zadrżał.
Podasz mi swój adres? Chcę tylko upewnić się, iż paczka dotrze jutro rano. Bez obaw niczego nie oczekuję w zamian.
Wzięła głęboki oddech. Zawahała się. A jeżeli to wariat? A jeżeli to okrutna gra?
Ale a jeżeli nie?
Wpisała adres swojego skromnego mieszkania i wysłała.
Minutę później:
Gotowe. Duża paczka z mlekiem, pieluchami i kilkoma dodatkowymi rzeczami przyjedzie jutro rano. jeżeli będziesz potrzebować czegoś więcej, daj znać. Jestem tu, by pomóc.
Kasia przycisnęła dłoń do ust.
Nie znała go. On nie znał jej. Ale po raz pierwszy od miesięcy poczuła, iż nie jest sama. Jakby ktoś, gdzieś tam, wyciągnął do niej rękę.
Dziękuję szepnęła, choć nikt nie mógł jej usłyszeć.
Następnego dnia, o 8:05 rano, kurier zapukał do jej drzwi.
A to, co Kasia znalazła w tej paczce, nie było tylko mlekiem i pieluchami
Było początkiem czegoś o wiele, o wiele większego.
