Wypisano mnie ze szpitala, mówiąc dzieciom, iż nie mogę żyć sama: czekała mnie okrutna nauczka.
W spokojnej wiosce na południu Polski, gdzie stare drewniane domy przechowują ciepło rodzinnych wspomnień, moje życie, pełne poświęceń dla dzieci, obróciło się w zdradę. Ja, Zofia, oddałam wszystko swojemu synowi i córce, ale gdy trafiłam na szpitalne łóżko, poznałam gorzką prawdę: ci, dla których żyłam, odwrócili się ode mnie. Ten bolesny cios złamał mi serce, ale pokazał, kto naprawdę mnie docenia.
Patrząc wstecz, pytam siebie: czy byłam dobrą matką? Czy moje błędy sprawiły, iż dzieci stały się tak obojętne? Wychowywałam je sama po śmierci męża. Synowi, Jakubowi, ledwie skończyły się trzy miesiące, a córce, Urszuli — pięć lat. Harowałam ponad siły, chwytałam się każdej dorywczej roboty, aby je wykarmić. Nigdy nie pozwoliłam sobie się poddać — wiedziałam, iż nikomu, tylko mnie, zależy na mojej rodzinie.
Dałam im, co mogłam. Urszula i Jakub skończyli studia, znaleźli prestiżową pracę. Dopóki zdrowie pozwalało, zajmowałam się wnukami — Wojtkiem, synem Urszuli, i Miłoszem, synem Jakuba. Kupowałam im prezenty, dawałam pieniądze, odbierałam ze szkoły, a latem zabierałam do siebie, by rodzice mogli odpocząć. Robiłam to z radością, wierząc, iż moja miłość do mnie wróci.
Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Źle się poczułam i trafiłam do szpitala. Urszula odwiedziła mnie tylko raz, Jakub ograniczał się do telefonów. Po dwóch tygodniach wypisano mnie z zaleceniem, by unikać stresu i przemęczenia. ale już następnego dnia dzieci przywiozły wnuki. Wojtek i Miłosz, pełni energii, wymagali ciągłej uwagi. Ja, jeszcze słaba, starałam się dać radę, ale po dwóch miesiącach mój stan się pogorszył. Nogi mi odrętwiły, ledwie wstawałam z łóżka.
Zadzwoniłam do Jakuba, błagając, by zawiózł mnie do szpitala. Jak zwykle był zajęty. Urszula też nie przyjechała. W desperacji wezwałam taksówkę. Lekarze byli zaniepokojeni: mój organizm nie wytrzymywał obciążenia. Kazali odpoczywać, ale rano nie mogłam wstać — nogi odmówiły posłuszeństwa. W panice zadzwoniłam do Urszuli, ale odparła zimno: „Wezwij pogotowie”. Znów zabrano mnie do szpitala.
Lekarze wytłumaczyli dzieciom, iż w takim stanie nie mogę być sama — potrzebuję stałej opieki. Urszula i Jakub zaczęli się kłócić, kto ma mnie wziąć do siebie. To było upokarzające, jakbym była ciężarem, którego trzeba się pozbyć. Urszula narzekała, iż ma małe mieszkanie. Jakub krzyczał, iż jego żona spodziewa się dziecka i nie zniesie teściowej. Ich słowa ciąły jak nowy nóż.
Nie wytrzymałam. „Wynoście się oboje!” — krzyknęłam, dusząc się łzami. Wyszli, zostawiając mnie samą na szpitalnym łóżku. Leżałam i płakałam, nie rozumiejąc, dlaczego moje dzieci, dla których żyłam, są tak okrutne. Czy naprawdę wychowałam ich na takich egoistów? Tej nocy nie zmrużyłam oka, dręczona bólem i samotnością.
Rano przyszła sąsiadka, Agnieszka, młoda kobieta, sama wychowująca córkę. Zawsze się o mnie troszczyła, przynosiła domowe jedzenie, pytała o zdrowie. Nie wytrzymałam i wyspowiadałam się jej. Agnieszka, bez wahania, zaproponowała pomoc. „Jeśli własne dzieci panią porzuciły, ja się panią zaopiekuję” — powiedziała. Przygotowała obiad, zaparzyła herbatę, i poczułam ciepło, którego nie zaznałam od najbliższych.
Teraz Agnieszka się mną opiekuje. Oddaję jej połowę emerytury — kupuje jedzenie i gotuje. Reszta idzie na rachunki i drobiazgi. Zależę od obcej osoby, a to rozdziera mi serce. Moje dzieci prawie nie dzwonią, zwłaszcza odkąd dowiedziały się, iż Agnieszka wzięła mnie pod swoje skrzydła. Ich obojętność to cios w plecy.
Nigdy nie myślałam, iż na starość zostanę nikomu niepotrzebna. Włożyłam w dzieci całą miłość, wszystkie siły, a wyrosły na niewdzięczników. Teraz chcę przepisać mieszkanie na Agnieszkę — stała mi się bliższa niż rodzina. Ale głęboko w sercu wciąż się łudzę, iż Urszula i Jakub opamiętają się, przyjdą, przytulą, poproszą o wybaczenie. Ta nadzieja tli się jak słaby płomyk, ale z każdym dniem zagłusza ją ból zdrady. Otrzymałam okrutną lekcję: miłość, którą dawałam, nie zawsze wraca, a dobroć może przyjść od tych, których ledwie znałam.
