**Dzisiaj, 15 października**
Zamieniłem miłość na bogactwo. A los zwrócił mi ją brzemienną, podającą dania w eleganckiej restauracji. To, co wydarzyło się tej nocy, nie tylko zakończyło moje zaręczyny, ale i na nowo napisało całe moje życie.
Witold, milioner, siedział przy stoliku w ekskluzywnej restauracji u boku swojej narzeczonej Alicji, gdy kelnerka podała mu menu. Gdy podniósł wzrok, serce zamarło mu w piersi to była Halina.
Ich spojrzenia spotkały się na sekundę, oboje równie zaskoczeni. Halina była jego pierwszą miłością, gdy jeszcze był biednym chłopakiem z małej wioski. Przysięgali sobie wieczną miłość, siedząc na dachu jego domu, patrząc na zachód słońca.
W tamtej chwili coś, co Witold dawno pogrzebał w sercu, znów ożyło uczucie. I wydawało się, iż Halina czuje to samo.
Wkrótce Alicja, jego narzeczona, zauważyła dziwne napięcie i spytała, czy się znają. Witold gwałtownie odpowiedział tak, ale nie przyznał, iż Halina była wielką miłością jego młodości. Kelnerka dalej spokojnie podawała dania, ale Witold dostrzegł coś jeszcze była w ciąży. Wątpliwości zaczęły go pożerać co się z nią działo przez te wszystkie lata?
Ostatni raz widział ją przed wyjazdem na studia. W tamtym bolesnym pożegnaniu Halina błagała go, by został, ale Witold wybrał swoją drogę marzył o bogactwie, prestiżu, ucieczce od prostego życia. W dużym mieście osiągnął to wszystko, ale zawsze czuł pustkę. Pieniądze rozwiązują niektóre problemy, ale nie zaleczą każdej rany.
Gdy poznał Alicję, myślał, iż znalazł idealną partnerkę bogatą, piękną, wpływową. ale w głębi duszy wiedział, iż to nie była osoba, którą powinien kochać. Teraz, patrząc na Halinę, wątpliwości zmieniły się w pewność.
Podczas kolacji Alicja wstała, by pójść do toalety, zostawiając Witolda samego. Wtedy Halina podeszła do stolika, pytając, czy czegoś nie potrzebują. Nie mogąc się powstrzymać, Witold poprosił, by usiadła i porozmawiała.
Halina mówiła prosto. Wyjechała do miasta, szukając Witolda, ale spotkały ją tylko trudności. Żadnych studiów, tylko słabo płatne prace. Spała choćby na ulicy, aż przygarnął ją właściciel restauracji, który ją oszukał, a potem porzucił, gdy zaszła w ciążę. Łzy płynęły jej po twarzy, gdy opowiadała o swoim cierpieniu. Witold objął ją, czując się bezradny w końcu wciąż był związany.
Wkrótce poszedł za Alicją. Otworzywszy drzwi, zastał ją w namiętnych objęciach z kucharzem. Zszokowany spytał, co to znaczy, a ona, bez skrupułów, przyznała, iż trwa to od siedmiu miesięcy.
Ku jej zdziwieniu, Witold nie był złamany. Poczuł ulgę. Uśmiechnął się i oznajmił, iż zaręczyny są skończone. Wrócił do sali, szukając Haliny, ale szef powiedział mu, iż już wyszła.
W rozpaczy Witold wybiegł na deszcz. A tam szła sama, ze złamaną parasolką. Podbiegł, poprosił, by zaczekała, i opowiedział jej wszystko. Pocałowali się namiętnie, jakby czas cofnął się o lata.
W tej chwili oboje poczuli, jak lata rozłąki znikają. Samotność odeszła. Jakby światło miłości rozświetliło cały mrok, ogrzewając serca ciepłem, które przywracało euforia życia. Serce biło szybko, w rytm deszczu. Krople spływały po twarzach, mieszając się z pocałunkiem, zamkniętymi oczami i zaciśniętymi ustami jakby życie zaczynało się na nowo.
Witold obiecał zaopiekować się nią i dzieckiem. niedługo kupił dom na wsi, przywracając Halinie spokój, na który zasłużyła. Tego właśnie pragnął miłości. Takiej, której nie kupi żadne bogactwo. Czystej, świętej, wspólnej, która przychodzi jak dar losu niespodziewana i bezcenna, zdolna przemienić wszystko.
Gdy urodził im się syn, wszyscy troje Witold, Halina i dziecko weszli na dach domu, jak dawniej. Przytuleni, patrzyli na zachód słońca, przysięgając, iż już nigdy się nie rozstaną.
**Dziś zrozumiałem:** pieniądze mogą dać komfort, ale tylko miłość daje prawdziwe szczęście. Czasem trzeba stracić wszystko, by odnaleźć to, co najważniejsze.
