Wymieniłem miłość na bogactwo. Los jednak zwrócił ją do mnie brzemienną, podającą jedzenie w ekskluzywnej restauracji. To, co wydarzyło się tej nocy, nie tylko zakończyło moje zaręczyny, ale i przepisało całe moje życie.
Mikołaj, milioner, siedział przy stoliku w eleganckiej restauracji obok swojej narzeczonej, Zofii, gdy młoda kelnerka podała mu menu. Gdy podniósł wzrok, serce eksplodowało to była Halina.
Ich spojrzenia skrzyżowały się na ułamek sekundy, oboje byli oszołomieni. Halina była jego pierwszą miłością, gdy jeszcze żył w biedzie, w maleńkiej wiosce. Przysięgali sobie wieczną miłość, siedząc na dachu swojego domu, patrząc razem na zachód słońca.
W tej chwili coś, co Mikołaj ukrył w sercu na dnie, wróciło miłość. I wydawało się, iż Halina czuje to samo.
Wkrótce Zofia zauważyła dziwne napięcie i zapytała, czy się znają. Mikołaj gwałtownie odpowiedział tak, ale nie przyznał, iż Halina była wielką miłością jego młodości. Kelnerka kontynuowała swoją pracę, ale Mikołaj coś dostrzegł była w ciąży. Wątpliwości go pochłonęły co się z nią działo przez te wszystkie lata?
Ostatni raz widział ją, zanim wyjechał na studia. W bolesnym pożegnaniu Halina błagała, by został, ale on poszedł za marzeniami chciał dorobić się fortuny i zostawić proste życie za sobą. W wielkim mieście osiągnął wszystko, ale zawsze czuł pustkę. Pieniądze rozwiązywały problemy, ale nie zagoiły wszystkich ran.
Gdy poznał Zofię, myślał, iż znalazł idealną partnerkę bogatą, piękną, wpływową. ale w głębi duszy podejrzewał, iż nie była osobą, którą powinien kochać. Teraz, widząc Halinę, wątpliwości zmieniły się w pewność.
Podczas kolacji Zofia wyszła do toalety, zostawiając Mikołaja samego, pogrążonego w myślach. Wtedy Halina wróciła do stolika, pytając, czy czegoś nie podać. Wtedy on, nie mogąc się powstrzymać, poprosił, by usiadła i porozmawiała.
Halina mówiła prosto. Wyjechała do miasta, szukając Mikołaja, ale napotkała jedynie trudności. Żadnych studiów, tylko kiepsko płatne prace. Spała choćby na ulicy, nim nie przygarnął ją właściciel restauracji, który ją oszukał, a potem porzucił, zostawiając z dzieckiem. Łzy spływały po jej twarzy, gdy opowiadała o swoim cierpieniu. Mikołaj objął ją, czując się bezsilny w końcu był związany.
Wkrótce potem poszedł za narzeczoną do łazienki. Gdy otworzył drzwi, zobaczył Zofię w namiętnych objęciach z kucharzem. Oszłomiony, zapytał, co to znaczy, a ona, bez skrupułów, przyznała, iż trwa to już siedem miesięcy.
Ku jej zdziwieniu, Mikołaj nie rozpaczał. Poczuł ulgę. Uśmiechnął się i oznajmił, iż ich zaręczyny są skończone. Wrócił do sali, szukając Haliny, ale szef powiedział mu, iż już wyszła.
W rozpaczy wybiegł na deszcz. I wtedy ją zobaczył szła sama, ze złamaną parasolką. Podbiegł, poprosił, by zaczekała, i opowiedział wszystko, co się stało. Pocałowali się namiętnie, jakby czas się cofnął.
W tej chwili oboje poczuli, jak lata rozłąki znikają. Samotność dobiegła końca. Jakby światło miłości rozświetliło cały mrok, ogrzewając serca ciepłem, które przywraca duszy euforia życia. Serce biło szybko, w rytm deszczu. Krople spływały po twarzach, mieszając się z gorącym pocałunkiem, zamkniętymi powiekami i zaciśniętymi ustami, niosąc niszczące uczucie czegoś odnowionego jakby życie zaczęło się na nowo w tej jednej chwili.
Mikołaj obiecał zatroszczyć się o nią i dziecko. niedługo kupił dom na wsi, przywracając Halinie spokój, na jaki zawsze zasługiwała. O to właśnie mu chodziło o miłość. Tę, której nie da się kupić za żadne pieniądze. Coś naturalnego, świętego i wspólnego, co przychodzi jako dar losu nieoczekiwany i bezcenny, zdolny przemienić wszystko wokół.
Gdy urodził się ich syn, trójka Mikołaj, Halina i dziecko weszli na dach domu, jak za dawnych czasów. Trzymając się za ręce, patrzyli na zachód słońca, przysięgając, iż już nigdy się nie rozstaną.
