Ciężki Żal po Ingerencji w Rodzinne Sprawy

Gorzko żałuję, iż wtrąciłam się w życie mojego syna.

Czasami z najszczerszych intencji popełniamy błędy, za które płacimy milczeniem, urazą i rozpadem więzi. Jestem zwykłą matką, która pragnęła dla dziecka tylko dobra. ale pewnego dnia powiedziałam coś, czego nie powinnam, i teraz moja rodzina rozpada się na oczach.

Gdy mój syn ożenił się z Zofią, przyjęłam jej wybór z rezerwą. Kobieta miała już sześcioletniego syna, Kacpra, z poprzedniego związku. Z mężem nie komentowaliśmy, choć marzyliśmy, by przyprowadził do domu dziewczynę bez bagażu przeszłości. Milczeliśmy. Wspieraliśmy ich, traktowaliśmy chłopca jak własnego wnuka, zapraszali na niedziele, sądziłam, iż powoli budujemy choć delikatną, ale serdeczną nić porozumienia.

Zamieszkali razem, a niedługo potem na świat przyszedł ich wspólny syn – nasz wnuczek. Wszystko układało się dobrze. Tylko ten osobny budżet… Dziwiłam się, bo przecież rodzina to wspólnota, ale cóż – młodość ma swoje zasady.

Wszystko zmieniło się, gdy oznajmili zamiar wzięcia kredytu hipotecznego. Okazało się, iż spłacać go będzie tylko mój syn. „To moja decyzja, mój wkład” – tłumaczył. A Zofia? „Zajmie się dziećmi”. ale przecież mieszkałaby w tym domu z obu synami. A jeżeli rozwód? Co wtedy?

Nie wytrzymałam. Poprosiłam syna na rozmowę i rzuciłam:
— Rozumiesz, iż jeżeli się rozstaniecie, ona z dziećmi zostanie w mieszkaniu, a ty zostaniesz z kredytem i bez dachu? A potem, broń Boże, wprowadzi tam innego, a ty? Będziesz tułał się po świecie, spłacając długi! Myśl głową, nie tylko sercem!

Syn spłonął rumieńcem, wstał od stołu:
— Mamo, jak możesz tak mówić? Jesteśmy rodziną! Dlaczego od razu zakładasz najgorsze?

Westchnęłam. Nie chcę ich rozstania! Chciałam go uchronić. Czy matka nie ma prawa się martwić?

Niestety, syn, zszokowany, powtórzył żonie moje słowa. A ta… Przestała odbierać telefony. Nie odpisuje. choćby wnuków nie mogę zobaczyć.

Syn przyznał potem, iż żałuje tej rozmowy. Zofia obraziła się śmiertelnie – uznała, iż „nie wierzę w ich miłość”, iż przepowiadam katastrofę.

W zeszły weekend, nie czekając na zaproszenie, pojechałam bez zapowiedzi. Chciałam chociaż z