Na torach kolejowych pod Krakowem natknąłem się na maleńką, drżącą w śniegu postać i przyjąłem ją jako własną córkę. Dwadzieścia pięć zim później przeszłość zaczęła pukać do mojego drzwi.
Chwila co to było?.
Zatrzymałem się nagle, pośrodku drogi prowadzącej do dworca, kiedy ciche jęki przebiły nocną ciszę. Zimny lutyowy wiatr szarpał mój płaszcz, uderzał w twarz i niósł ze sobą nijakie, drżące jęki, ledwie przytłumione przez huk burzy.
Dźwięk dochodził z torów. Odwróciłem się w stronę starej, opuszczonej szopy przy zwrotnicy, ledwie widocznej pod warstwą śniegu. Przy szynach leżała ciemna kształtka.
Podszedłem ostrożnie. Zniszczona, brudna kołdra ukrywała maleńką sylwetkę. Małe ręczki wyciągały się na zewnątrz czerwone od zimna.
Boże mój, wymamrotałem, serce waliło jak młot.
Ukląkłem i podniosłem ją. Noworodek. Dziewczynka nie starsza niż rok, może choćby młodsza. Jej wargi były niebieskie, płacz słaby, jakby nie miała siły choćby odczuwać strachu.
Przyłapałem ją do klatki piersiowej, rozwinąłem płaszcz, by ochronić przed mrozem, i pobiegłem tak szybko, jak mi się dało do wioski. Do Heleny Kowalskiej, jedynej sanitariuszki w naszej gminie.
Helena, co to? wykrzyknąłem, a ona przyglądając się pakunkowi w moich ramionach, zadławiła się z trudem.
Znalazłam ją na torach. Prawie zamarzła.
Helenka wzięła dziecko delikatnie i zbadała. Jest wychłodzona ale żyje. Dzięki Bogu.
Musimy wezwać policję, dodała, sięgając po telefon.
Wstrzymałem ją. Wysyłają ją tylko do domu dziecka. Nie przeżyje podróży.
Po chwili wahania otworzyła szafkę. Tu jest trochę mleka modyfikowanego, które przyniosłam od wnuczki. Na razie wystarczy. Ale, Monika co zamierzasz zrobić?.
Spojrzałem na małą twarz, przyciśniętą do mojego swetra, ciepły oddech wdotrze na skórę. Przestała płakać.
Wychowam ją, szepnąłem. Nie ma innej drogi.
Szmer plotek niezwłocznie rozbrzmiał w sąsiedztwie.
Ma trzydzieści pięć lat, nie zamężna, mieszka sama a teraz zbiera porzucone niemowlęta?.
Plotki nigdy nie interesowały mnie. Dzięki kilku znajomym w urzędzie udało mi się załatwić wszystkie formalności. Nie było żadnych krewnych. Nikt nie zgłaszał zaginionego dziecka.
Nazwałem ją Bogna.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Nocne karmienie, gorączka, ząbkowanie. Kołysząc ją, śpiewałem kołysanki, które pamiętałem z własnego dzieciństwa.
Mamusiu! powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając małe rączki w moją stronę.
Łzy spłynęły po moich policzkach. Po latach samotności tylko ja i mój mały domek stałem się czyjąś matką.
Z dwoma latami stała się huraganem. Goniła kota, szarpała firanki, chciała wszystko wiedzieć. W trzecim roku rozpoznawała każdy znak w książeczkach obrazkowych. Cztery lata później wymyślała całe opowieści.
Jest wybitna, mówiła sąsiadka Helga, kręcąc głową. Nie wiem, jak to robisz.
To nie ja, uśmiechnąłem się. Niech po prostu świeci.
Z pięcioma latami organizowałem transport, by odwozić ją do przedszkola w sąsiedniej wiosce. Nauczyciele byli zdumieni.
Czyta lepiej niż większość siedmiolatków, mówili.
Kiedy poszła do szkoły, nosiła długie kasztanowe warkocze z dopasowanymi wstążkami. Każdego ranka wiązałem je starannie. Żadna konferencja rodzicielska nie odbyła się bez mojego udziału. Nauczyciele nie szczędzili pochwał.
Pani Bergman, powiedziała pewna nauczycielka, Bogna jest uczennicą, o której marzymy. Zdobędzie wiele.
Serce napełniło się dumą. Moja córka.
Przemieniła się w elegancką, piękną młodą kobietę szczupłą, pewną siebie, z lśniącymi niebieskimi oczami pełnymi determinacji. Wygrywała konkursy ortograficzne, olimpiady matematyczne, a choćby regionalne wystawy naukowe. Każdy w wiosce znał jej imię.
Pewnego wieczoru, wracając z dziesiątej klasy, powiedziała: Mamo, chcę zostać lekarką.
Zaskoczyłem się. To wspaniale, kochanie. Ale jak sfinansujemy studia? Mieszkanie, jedzenie?
Dostanę stypendium, odparła, oczy błyszczały. Znajdę sposób. Obiecuję.
I udało się.
Kiedy przyszedł list z przyjęciem na medyczną uczelnię, płakałem dwa dni. Łzy euforii i niepokoju. Po raz pierwszy odszedła ode mnie.
Nie płacz, mamo, powiedziała na dworcu, ściskając moją dłoń. Będę wracać w weekendy.
Oczywiście nie przychodziła tak często. Miasto wciągnęło ją w wykłady, laboratoria, egzaminy. Najpierw raz w miesiącu, potem co dwatrzy tygodnie, ale zawsze dzwoniła wieczorem, bez wyjątku.
Mamo! Zdałam anatomię ze zrób!
Mamo! Dziś w klinice pomogliśmy przy narodzinach dziecka!
Za każdym razem uśmiechałem się i słuchałem jej opowieści.
W trzecim roku jej głos drżał z ekscytacji.
Poznałam kogoś, szepnęła nieśmiało.
Nazywał się Janek. Student medycyny. Przyjechał z nią na święta wysoki, uprzejmy, o spokojnym spojrzeniu i łagodnym głosie. Podziękował za jedzenie i sam sprzątnął stół.
Dobra robota, wymamrotałem przy zmywaniu.
Aż tak?, rozpromieniła się. I wciąż mam same piątki.
Po studiach rozpoczęła specjalizację w pediatrii.
Ratujesz mnie, mamo. Teraz ja ratować będę dzieci.
Odwiedzała mnie coraz rzadziej. Rozumiałem ma własne życie. Zachowywałem jednak każde zdjęcie, każdą historię małego pacjenta.
Pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
Mamo mogę przyjechać jutro? jej głos był cichy, nerwowy. Muszę z tobą porozmawiać.
Serce zabiło szybciej. Oczywiście, kochanie. Czy wszystko w porządku?
Następnego popołudnia przyjechała sama. Bez uśmiechu, bez blasku w oczach.
Co się stało?», zapytałem, obejmując ją.
Usiadła, złożyła ręce. Dwa ludzie przyjechali do szpitala. Mężczyzna i kobieta. Mówili o mnie.
Co masz na myśli?.
Mówili, iż są moim wujkiem i ciocią. Że ich siostrzenica zaginęła dwadzieścia pięć lat temu.
Zadrżałem. I co?.
Mieli zdjęcia. Testy DNA. Wszystko się zgadza.
Cisza wypełniła pokój.
Zostawiły cię w śniegu, wyszeptałem. Zostawiły tę małą dziewczynkę.
Mówią, iż to nie ich wina. Że ich rodzice uciekli przed przemocą. Zgubili się na dworcu i szukali latając po latach.
Zadyszałem. A twoi rodzice?.
Zmarli. Dziesięć lat temu w wypadku samochodowym.
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
Bogna chwyciła moją dłoń. Chcą tylko prawdy. Trzymaj mnie mocno i powiedz: Nieważne, co przeszłość mówi, jesteś i zawsze będziesz moją córką..
