To był zwykły wieczór. Ledwo udało mi się ułożyć córeczkę do snu, w końcu mogłam na chwilę usiąść i napić się zimnej herbaty. Cały dzień nie miałam choćby czasu zjeść ani złapać oddechu. Niemowlę to nie tylko dziecko – to cały świat, który zabiera cię w całości: każdą komórkę, każdy nerw, każdą chwilę snu. Odkąd mój mąż odszedł – po prostu spakował swoje rzeczy i zniknął – żyłam jak we mgle. Łzy w poduszkę nocą, rachunki, których nie było z czego zapłacić, ciągły strach i samotność. Ale była ona. Moja mała Jagódka. Drobniutka istotka, za którą trzymałam się każdego dnia.
I wtedy – pukanie do drzwi. Ostry, natarczywy dźwięk. Otworzyłam, a tam stała moja teściowa. choćby jej od razu nie poznałam – od kiedy mąż mnie zostawił, ani razu się nie odezwała. Żadnego telefonu, słowa wsparcia, zainteresowania wnuczką. A teraz – stoi na progu, jakby nigdy nic.
Wpuściłam ją w milczeniu. Usiedliśmy. W pokoju zawisło napięcie, jakby powietrze zgęstniało. Patrzyła na mnie zmrużonymi oczami, jak lekarz na beznadziejnego pacjenta. I nagle zaczęła mówić.
– Wiem, iż jest ci teraz ciężko – zaczęła. – Zostałaś sama, bez męża, bez pieniędzy, z dzieckiem na rękach. Ale przyszłam z propozycją. adekwatnie nie propozycją – z decyzją. Z tym, co trzeba zrobić.
Te słowa uderzyły w podłogę jak kamienie. Nie „jak ci pomóc”, nie „czym mogę”, tylko co *ty* masz zrobić. Przeszyła mnie fala lęku.
– Oddaj nam dziecko – powiedziała. – Ja i mój mąż się nią zajmniemy. Ty jesteś jeszcze młoda, masz przed sobą życie, znajdziesz porządnego mężczyznę. Zaczniesz od nowa. A dziewczynka będzie miała opiekę.
Zamarłam. Wydawało mi się, iż źle usłyszałam.
– Przepraszam, *co*? – wykrztusiłam szeptem.
– Nie dajesz sobie rady, to widać. Dziecko potrzebuje stabilnego domu, dorosłych, którzy mogą dać mu wszystko. A ty co? Żadnych pieniędzy, żadnej pewności, żadnej przyszłości. Chcesz się tak męczyć? A dziecko będzie cierpieć. Nie robisz mu przysługi, trzymając je na siłę.
W uszach zaczęło mi dzwonić. Przycisnęłam dłonie do brzucha, jakbym chciała się osłonić. To nie była troska. To był ultimatum – propozycja odebrania mi córki, podana jako akt łaski.
– Chcecie, żebym… *zrezygnowała* z własnego dziecka? – powiedziałam, czując, jak podchodzi mi mdłość.
– Tak. To będzie najlepsze. Dostanie to, czego ty nie dasz jej rady zapewnić. A ty będziesz wolna.
Pamiętam, jak wstałam. Jak zadrżały mi kolana. Jak spojrzałam na nią – kobietę, która trzymała mojego męża twardą ręką przez całe życie, która manipulowała, wymuszała, łamała wolę, a teraz przyszła złamać *mnie*.
– Proszę wyjść. Natychmiast – powiedziałam spokojnie, choć w środku płonęłam.
– Pomyśl – dodała. – Póki nie jest za późno.
– WON! – krzyknęłam, tracąc panowanie nad głosem.
Wyszła. A ja zamknęłam za nią drzwi, osunęłam się po ścianie i długo siedziałam na podłodze, tuląc śpiącą córkę. Serce waliło mi jak po maratonie. Głaskałam jej malutkie paluszki i szeptałam:
– Nikomu. Nigdy cię nie oddam.
Tej nocy nie zmrużyłam oka. Myślałam o tym, jak łatwo niektórzy ludzie chcą odebrać ci to, co kochasz bardziej niż życie. Przypominałam sobie, jak nosiłam ją pod sercem, jak bałam się o nią na każdym badaniu, jak pierwszy raz przystawiłam ją do piersi. A teraz ktoś uznał, iż nie zasługuję, by być jej matką – tylko dlatego, iż jest mi ciężko.
Tak, jest ciężko. Tak, płaczę w nocy. Tak, lodówka jest pusta, a na koncie długi. Ale to *moje* dziecko. I walczę o nią każdego dnia. Wypruwam żyły, żeby ją wykarmić. Uczę się być silna – dla niej. Stoję – dla niej.
Nie jestem idealną matką. Ale jestem *prawdziwa*. A lepiej być prawdziwą niż wygodną. Lepiej być biedną, ale kochającą, niż oddać dziecko komuś, kto traktuje je jak przedmiot do przekazania.
Od tamtego dnia nie wpuściłam teściowej ani razu. I nigdy tego nie pożałuję. Bo tamtego wieczoru zrozumiałam jedno: na tym świecie mogę zostać zupełnie sama, ale mojej córki nigdy nie zdradzę.
