Każdego roku, gdy zbliżało się lato, moje serce wypełniało się cichym żalem. Wiedziałam, iż znowu nadejdzie ten moment, gdy mój mąż zacznie planować swój coroczny wyjazd z kolegami. Było to dla niego jak rytuał, coś, co uważał za święte i niepodważalne. A ja? Ja zostawałam w domu – z dziećmi, z obowiązkami, z codziennością, która stawała się coraz bardziej przytłaczająca.
– „Przecież to tylko tydzień,” mówił co roku, gdy próbowałam z nim porozmawiać. „Ty masz cały dom dla siebie. To prawie jak urlop.”
Prawie. To słowo brzmiało w moich uszach jak kpina. Jak mógł myśleć, iż opieka nad dwójką małych dzieci, gotowanie, sprzątanie i próba ogarnięcia domu to dla mnie wypoczynek?
Każdego dnia dawałam z siebie wszystko, by wszystko działało jak należy, a on z uśmiechem na twarzy pakował walizki, gotowy na tydzień pełen przygód, beztroski i wolności.
Pamiętam szczególnie jedno lato, które złamało mnie na zawsze. Dzieci były wtedy małe, ząbkowanie i nocne pobudki wykańczały mnie psychicznie i fizycznie. Byłam na skraju sił, ledwo trzymałam się na nogach. Mimo to, gdy mąż zaczął planować kolejny wyjazd, próbowałam zachować spokój.
– „Może w tym roku zostaniemy razem?” zaproponowałam, starając się nie brzmieć desperacko. „Może wyjedziemy gdzieś całą rodziną?”
Spojrzał na mnie, jakbym powiedziała coś niedorzecznego.
– „Całą rodziną? Kochanie, wiesz, iż te wyjazdy to dla mnie jedyny czas, kiedy mogę naprawdę odpocząć. Ty masz cały rok na odpoczynek.”
Te słowa zabolały mnie bardziej, niż chciałabym przyznać. Cały rok na odpoczynek? Czy naprawdę uważał, iż moje życie jest tak łatwe? Czy nie widział, iż każdy dzień to niekończąca się walka z czasem, zmęczeniem i próbą pogodzenia wszystkiego? Czy naprawdę myślał, iż ja nie zasługuję na chwilę wytchnienia?
Kiedy wyjechał, zostałam sama z dziećmi. Noce były nieprzespane, dni pełne chaosu. Pamiętam jeden wieczór, kiedy dzieci w końcu zasnęły, a ja usiadłam na kanapie, patrząc na pusty pokój. Łzy zaczęły płynąć same, bez mojej zgody. Czułam się opuszczona, niewidzialna, jakby moje potrzeby nie miały znaczenia.
Gdy wrócił, pełen energii i opowieści o tym, jak świetnie spędził czas, nie wytrzymałam. Zapytałam go wprost:
– „Dlaczego uważasz, iż ja nie potrzebuję odpoczynku? Dlaczego moje życie, moja praca, moje zmęczenie nie są dla ciebie ważne?”
Spojrzał na mnie zaskoczony, jakby nigdy wcześniej nie przyszło mu to do głowy.
– „Nie sądziłem, iż to dla ciebie takie ważne,” powiedział w końcu, ale w jego głosie nie było prawdziwego zrozumienia. „Przecież zawsze wszystko ogarniasz. Myślałem, iż dobrze sobie radzisz.”
Tamtej nocy długo myślałam o jego słowach. Czy to ja dałam mu do zrozumienia, iż nie potrzebuję niczego? Czy moja siła i poświęcenie sprawiły, iż przestał mnie zauważać jako człowieka, który też ma prawo do zmęczenia, do pragnień, do odpoczynku?
Dziś wiem jedno – jeżeli nie postawię granic, jeżeli nie zacznę mówić głośno o swoich potrzebach, to nic się nie zmieni. Ale to, co najbardziej boli, to świadomość, iż muszę walczyć o coś, co powinno być oczywiste – o szacunek i zrozumienie od człowieka, który przysiągł, iż będzie przy mnie na dobre i na złe.
