Kiedy moja córka, Marta, ogłosiła, iż zostanę babcią, byłam wniebowzięta. Marzyłam o wnukach, o tym, by znów czuć w domu dziecięcy śmiech, o wspólnych spacerach i opowiadaniu bajek na dobranoc. Ale nigdy nie przypuszczałam, iż euforia z bycia babcią przerodzi się w uczucie obowiązku i presji, której nie byłam gotowa sprostać.
Na początku wszystko układało się dobrze. Marta mieszkała niedaleko i od czasu do czasu zostawiała mi swoją córkę, Oliwkę, na kilka godzin, gdy musiała coś załatwić. Chętnie pomagałam, bo kochałam spędzać czas z wnuczką. Ale z czasem prośby zaczęły pojawiać się coraz częściej.
– „Mamo, możesz dziś zostać z Oliwką? Muszę zostać dłużej w pracy,” mówiła Marta niemal codziennie.
Początkowo zgadzałam się bez wahania. Myślałam, iż to tylko przejściowy okres, iż w końcu Marta znajdzie inną pomoc. Ale dni zamieniły się w tygodnie, a tygodnie w miesiące. Zanim się obejrzałam, opieka nad Oliwką stała się moim codziennym obowiązkiem. Marta dzwoniła z rana, mówiąc, o której przywiezie córkę, a odbierała ją często późnym wieczorem.
Zaczęłam czuć się zmęczona, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Miałam już swoje lata, a Oliwka była pełna energii, której nie zawsze mogłam sprostać. Chciałam pomóc mojej córce, ale kosztem mojego zdrowia i czasu? To zaczynało mnie przerastać. Pewnego dnia, po szczególnie ciężkim tygodniu, zebrałam się na odwagę i porozmawiałam z Martą.
– „Marto, musimy porozmawiać,” powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie. „Kocham Oliwkę, ale nie mogę codziennie się nią zajmować. Jestem zmęczona i potrzebuję czasu dla siebie.”
Marta spojrzała na mnie z niedowierzaniem, jakbym właśnie powiedziała coś niedorzecznego.
– „Ale mamo, przecież jesteś babcią! Kto ma mi pomóc, jak nie ty? Wiesz, jak ciężko jest pracować i jednocześnie wychowywać dziecko?”
– „Rozumiem, iż ci ciężko,” odpowiedziałam. „Ale bycie babcią nie oznacza, iż muszę być nianią. Też mam swoje potrzeby, swoje życie.”
Wtedy usłyszałam coś, co złamało mi serce.
– „Wiedziałam, iż nie można na ciebie liczyć,” rzuciła Marta z gniewem. „Zawsze myślisz tylko o sobie.”
Jej słowa były jak cios w brzuch. Poświęciłam całe swoje życie dla niej i jej brata. Robiłam wszystko, by miała najlepsze dzieciństwo, a teraz słyszałam, iż jestem egoistką, bo chciałam choć odrobinę czasu dla siebie.
Od tamtego dnia nasze relacje stały się napięte. Marta zaczęła rzadziej do mnie dzwonić, a ja czułam się winna, iż nie spełniłam jej oczekiwań. Ale wiedziałam, iż muszę postawić granice. Bycie babcią to radość, ale nie obowiązek, który powinien wypełniać całe życie.
Czasem zastanawiam się, czy Marta kiedykolwiek zrozumie, iż też jestem tylko człowiekiem – matką, ale i kobietą, która zasługuje na spokój i własne życie. Kocham Oliwkę, ale czy to naprawdę moja rola, by każdego dnia zajmować się jej wychowaniem? Czy babcia zawsze musi być nianią? Te pytania wciąż pozostają bez odpowiedzi, a ja wciąż czekam na zrozumienie.
